Restrebas, requeixo cremoso, de culler, cun toque acedo
Este requeixo faise na Granxa Lourán (Monfero / A Coruña)
Cando as cousas se fan co agarimo e a dedicación que esixe o tradicional, saen produtos como o requeixo Restrebas, unha exquisitez que ten en factores como a súa cremosidade un valor non doado de superar, pero non é o único. Restrebas elabórase na Granxa Lourán, cun leite obtido de vacas de pastoreo do val do Xestoso (Monfero / A Coruña).
Non é esa a única proposta, xa que nas instalacións cultívanse produtos da horta de temporada degustan en Casa Lourán, onde se poden trasladar os visitantes para pasar uns días de descanso nun espazo no que os fogares foron tanto centro da vida como da economía das familias.
Granxa Lourán fabrica o seu requeixo desde 2016, despois de habilitar unha queixería nas instalacións. Por agora, só fan requeixo, pero non desbotan preparar algún queixo curado.
Venden na zona de Ferrol, na da Coruña e en Santiago, maioritariamente en tendas pequenas. Se alguén que vive, por exemplo, en Santiago, e quere mercar este produto, pode atopalo en Charcuterías Seco, en Charcutería Hernández ou nas Cabaciñas (Restollal).
O fabricante presenta o seu requeixo nun envase de vidro; un recipiente que engade a característica da sostibilidade e no que o produto "consérvase bastante ben". Esta é unha cualidade que non atoparon no cartón, sinala Cristina Pérez, impulsora deste proxecto empresarial.
As características
Restrebas ten un "toque de acidez", ese compoñente que o fai inesquecible para moitos padais; en liña co que que se facía antano -de xeito totalmente artesanal- para consumo familar e que pouco a pouco foi chegando aos mercados locais e hoxe ás tendas, aos supermercados e ás grandes áreas comerciais.
Resalta no requeixo Restrebas -ademais da súa cremosidade e da usencia de grumos- ser un queixo para comer con culler. Untalo, polo tanto, e unha opción a ter en conta.
Ofrécese en diferentes formatos -de 350 e 500 gramos- para tendas pequenas; e logo está a proposa para hostalería neste caso en recipientes de plástico con capacidade para dous quilogramos e medio ou un quilogramo.
En canto á conservación, a vida útil do requeixo é de 30 días. Unha vez aberto -conservado no frigorífico- dura todo ese período.
Tamén é importante sinalar que non se engade nada para elaborar este requeixo e que cando van pasando os días, colle unha capa de tona da propia graxa do leite co que foi elaborado.
Un certo toque de acidez, a súa cremosidade e o feito de que sexa un queixo de culler son, polo tanto, as tres características clave para os afeccionados a este produto.
Na granxa Lourán faise pastoreo e tense un especial coidado na alimentación das vacas. Non están en ecolóxico, pero é algo que -como no da produción dun queixo curado- tamén se está plantexando, segundo Cristina Pérez.
Non é esa a única proposta, xa que nas instalacións cultívanse produtos da horta de temporada degustan en Casa Lourán, onde se poden trasladar os visitantes para pasar uns días de descanso nun espazo no que os fogares foron tanto centro da vida como da economía das familias.
Granxa Lourán fabrica o seu requeixo desde 2016, despois de habilitar unha queixería nas instalacións. Por agora, só fan requeixo, pero non desbotan preparar algún queixo curado.
Venden na zona de Ferrol, na da Coruña e en Santiago, maioritariamente en tendas pequenas. Se alguén que vive, por exemplo, en Santiago, e quere mercar este produto, pode atopalo en Charcuterías Seco, en Charcutería Hernández ou nas Cabaciñas (Restollal).
O fabricante presenta o seu requeixo nun envase de vidro; un recipiente que engade a característica da sostibilidade e no que o produto "consérvase bastante ben". Esta é unha cualidade que non atoparon no cartón, sinala Cristina Pérez, impulsora deste proxecto empresarial.
As características
Restrebas ten un "toque de acidez", ese compoñente que o fai inesquecible para moitos padais; en liña co que que se facía antano -de xeito totalmente artesanal- para consumo familar e que pouco a pouco foi chegando aos mercados locais e hoxe ás tendas, aos supermercados e ás grandes áreas comerciais.
Resalta no requeixo Restrebas -ademais da súa cremosidade e da usencia de grumos- ser un queixo para comer con culler. Untalo, polo tanto, e unha opción a ter en conta.
Ofrécese en diferentes formatos -de 350 e 500 gramos- para tendas pequenas; e logo está a proposa para hostalería neste caso en recipientes de plástico con capacidade para dous quilogramos e medio ou un quilogramo.
En canto á conservación, a vida útil do requeixo é de 30 días. Unha vez aberto -conservado no frigorífico- dura todo ese período.
Tamén é importante sinalar que non se engade nada para elaborar este requeixo e que cando van pasando os días, colle unha capa de tona da propia graxa do leite co que foi elaborado.
Un certo toque de acidez, a súa cremosidade e o feito de que sexa un queixo de culler son, polo tanto, as tres características clave para os afeccionados a este produto.
Na granxa Lourán faise pastoreo e tense un especial coidado na alimentación das vacas. Non están en ecolóxico, pero é algo que -como no da produción dun queixo curado- tamén se está plantexando, segundo Cristina Pérez.
Requeixo Bretón: un artesán de culler
O requeixo Bretón elabórase no concello coruñés de Irixoa
En terras da provincia da Coruña, no concello de Irixoa, fabrícase outro dese cada vez máis amplo catálogo de requeixos que conforman a oferta dos que se fabrican en Galicia. É o que elabora Lácteos Bretón e que ten entre as súas características máis destacadas as de ser un produto artesanal, de culler e cun toque acedo algo menor que os que se fabrican na zona.
Queixos Bretón elabora este requeixo desde hai décadas, pouco despois de por en marcha a súa fábrica, en 1990, na parroquia de Mántaras , lugar de Follente.
Trátase, como no caso do que preparan outros fabricantes galegos, dun requeixo de produción reducida e, en ocasións, incluso temporal, dependendo da demanda e da época do ano de que se trate. Así, as maiores vendas prodúcense durante o verán e tamén ten máis demanda noutros períodos como o da celebración do Entroido.
Este requeixo presenta unha acedume un pouco menor que a dos requeixos da zona, segundo indica Natalia Bretón Roca, propietaria desta pequeña empresa familar dedicada á elaboración artesanal de derivados lácteos de calidade, entre os que se atopan o queixo do país -con e sen sal-, o 'tetilla' e unha liña de queixos envasados ao vacío que se venden tanto en grandes superficies como en pequenas tendas tradicionais de alimentación.
Tal e como destaca Natalia Bretón, o requeixo é un queixo fresco elaborado con leite de vaca, que nada ten que ver co 'requesón' -que se obtén do soro- e que tradicionalmente se emprega como sobremesa. acompañado con azucre ou mel, aínda que as súas posibilidades van moito máis alá e na cociña ten xa ten un papel destacado.
Queixos Bretón elabora este requeixo desde hai décadas, pouco despois de por en marcha a súa fábrica, en 1990, na parroquia de Mántaras , lugar de Follente.
Trátase, como no caso do que preparan outros fabricantes galegos, dun requeixo de produción reducida e, en ocasións, incluso temporal, dependendo da demanda e da época do ano de que se trate. Así, as maiores vendas prodúcense durante o verán e tamén ten máis demanda noutros períodos como o da celebración do Entroido.
Este requeixo presenta unha acedume un pouco menor que a dos requeixos da zona, segundo indica Natalia Bretón Roca, propietaria desta pequeña empresa familar dedicada á elaboración artesanal de derivados lácteos de calidade, entre os que se atopan o queixo do país -con e sen sal-, o 'tetilla' e unha liña de queixos envasados ao vacío que se venden tanto en grandes superficies como en pequenas tendas tradicionais de alimentación.
Tal e como destaca Natalia Bretón, o requeixo é un queixo fresco elaborado con leite de vaca, que nada ten que ver co 'requesón' -que se obtén do soro- e que tradicionalmente se emprega como sobremesa. acompañado con azucre ou mel, aínda que as súas posibilidades van moito máis alá e na cociña ten xa ten un papel destacado.
Requeixo Feijoo: pensando na restauración
O Requeixo Feijoo, de culler, pensado para a restauración e para os amantes deste produto
O requeixo galego ten moito futuro por diante. Este derivado lácteo, moi apreciado e cun importante abano de fabricantes que o inclúen dentro da súa oferta, presenta un consumo limitado en Galicia. No caso da queixería celanovesa Feijoo, a súa aparición, ten historia propia. Resulta que o produto comenzou a facerse cando os pais de Julio Alonso Feijoo - técnico de calidade da queixería- asistían ás feiras na contorna. Foi no tempo en que empezou a coller forza o requeixo do concello pontevedrés de As Neves (con feira de exaltación propia), así como a aparición doutros igualmente afamados de Galicia, como o do Casal.
Como vían que o produto empezaba a ter demanda, e que os vendedores da competencia traían requeixo, decidiron probar e facelo tamén. Sobre todo, porque tiña un efecto chamada para facer outras vendas.
Así que, despois documentarse sobre o proceso de fabricación e sobre o que se estaba a facer en Galicia nesta modalidade, Quesos Feijoo púxose a traballar no tema. E, meu dito, meu feito: pouco tempo despois o requeixo estaba xa nas feiras e a disposición dos consumidores.
Aínda así, recoñece Julio Alonso que houbo que pasar a necesaria e inevitable travesía da experimentación. Cunhas primeiras tandadas de produción moi pequenas, tentando darse a coñecer, e tratando de chegar a un elaborado capaz de satisfacer á potencial clientela.
Nesta especialidade, o grado de humidade que se lle queira deixar ao requeixo varía moito e hai que apostar e decidir ben. No proceso xogou un papel clave Cociña Ourense, cunha asociación hoxendía ligada á restauración e ao mundo dos viños. Callou a colaboración e o resultado foi o produto que agora se pode degustar, que se asentou aló polo ano 2015.
Na actualidade, dependendo sempre da demanda, a produción anual deste requeixo celanovés sitúase arredor dos 10.000 litros de leite. Véndese a prezos de mercado, para un consumidor que gusta de telo na mesa cada certo tempo.
Versatilidade
Non obstante, é este un requeixo que está orientado moi especialmente á hostalería. Destaca o produtor que o mesmo serve como base para preparar unha salsa ou para elaborar un postre ou para consumir en crú.
Pero argumenta Julio Alonso que o consumidor galego busca un requeixo un pouco máis líquido que o ofrece esta queixería, aínda que para gustos… Quere dicir isto que neste caso escórrese máis o requeixo para que teña unha vida útil maior no mundo da restauración. E cando se fala do consumidor directo, que o leva para a casa, "con engadirlle unha pinga de leite"chega, di o fabricante.
Os primeiros quince días da súa elaboración, este requeixo pódese degustar só, con culler; e aos seguientes quince está para elaborar unha sobremesa, co toque acedo tan atractivo que que ofrece e que os restauradores saben aproveitar.
Conservación
E, para conservalo, pode gardarse na neveira, no seu recipiente. Neses primeiros quince días da súa elaboración, non presenta unha acedume acentuada, senón un toque marcado, a nata, a leite. E como se trata dun produto vivo, que evoluciona, ao pasar esas dúas semanas e cando se achega máis ao mes, vaise acidificando, ata converterse -sendo sempre requeixo- nun producto co que se traballa na cociña.
Se o consumidor quere conservar o requeixo e telo cando o precise, pode conxelalo e recuperalo uns meses despois. É unha opción a ter en conta.
Como vían que o produto empezaba a ter demanda, e que os vendedores da competencia traían requeixo, decidiron probar e facelo tamén. Sobre todo, porque tiña un efecto chamada para facer outras vendas.
Así que, despois documentarse sobre o proceso de fabricación e sobre o que se estaba a facer en Galicia nesta modalidade, Quesos Feijoo púxose a traballar no tema. E, meu dito, meu feito: pouco tempo despois o requeixo estaba xa nas feiras e a disposición dos consumidores.
Aínda así, recoñece Julio Alonso que houbo que pasar a necesaria e inevitable travesía da experimentación. Cunhas primeiras tandadas de produción moi pequenas, tentando darse a coñecer, e tratando de chegar a un elaborado capaz de satisfacer á potencial clientela.
Nesta especialidade, o grado de humidade que se lle queira deixar ao requeixo varía moito e hai que apostar e decidir ben. No proceso xogou un papel clave Cociña Ourense, cunha asociación hoxendía ligada á restauración e ao mundo dos viños. Callou a colaboración e o resultado foi o produto que agora se pode degustar, que se asentou aló polo ano 2015.
Na actualidade, dependendo sempre da demanda, a produción anual deste requeixo celanovés sitúase arredor dos 10.000 litros de leite. Véndese a prezos de mercado, para un consumidor que gusta de telo na mesa cada certo tempo.
Versatilidade
Non obstante, é este un requeixo que está orientado moi especialmente á hostalería. Destaca o produtor que o mesmo serve como base para preparar unha salsa ou para elaborar un postre ou para consumir en crú.
Pero argumenta Julio Alonso que o consumidor galego busca un requeixo un pouco máis líquido que o ofrece esta queixería, aínda que para gustos… Quere dicir isto que neste caso escórrese máis o requeixo para que teña unha vida útil maior no mundo da restauración. E cando se fala do consumidor directo, que o leva para a casa, "con engadirlle unha pinga de leite"chega, di o fabricante.
Os primeiros quince días da súa elaboración, este requeixo pódese degustar só, con culler; e aos seguientes quince está para elaborar unha sobremesa, co toque acedo tan atractivo que que ofrece e que os restauradores saben aproveitar.
Conservación
E, para conservalo, pode gardarse na neveira, no seu recipiente. Neses primeiros quince días da súa elaboración, non presenta unha acedume acentuada, senón un toque marcado, a nata, a leite. E como se trata dun produto vivo, que evoluciona, ao pasar esas dúas semanas e cando se achega máis ao mes, vaise acidificando, ata converterse -sendo sempre requeixo- nun producto co que se traballa na cociña.
Se o consumidor quere conservar o requeixo e telo cando o precise, pode conxelalo e recuperalo uns meses despois. É unha opción a ter en conta.
'Meilán Sánchez ', un requeixo diferente
Requeixo Meilán Sánchez
Quesería Meilán Sánchez, con fábrica en Monterroso (Lugo), leva camiño de dous anos e medio vendendo un dos bos e variados requeixos que se fabrican en Galicia. Trátase, en palabras do propietario, dun produto "diferente" dos que están á venda, xa que se fai buscando unhas cotas maiores de cremosidade, posiblemente máis escoado na elaboración e menos acedo que os que atopamos no mercado. A materia prima: leite enteiro de vaca pasteurizado.
Poderíase catalogar como un requeixo dos de untar, máis parecido na textura a un queixo tipo 'filadelfia'. Véndese en tendas e o su mercado na actualidade pódese dicir que está fundamentalmente no sur la provincia de Ourense, onde ten unha gran aceptación. Quesería Meilán Sánchez ten a fábrica en O Bispo, entre Monterroso e Taboada, onde se pode adquirir tamén o produto, xunto co seu Arzúa-Ulloa.
No primeiro trimestre deste ano, estas pequena queixería monterrosina fabricaba unha media de 300 quilogramos de requeixo semanais (en terrinas de 500 gramos), cunha produción daquela superior aos 14.000 quilogramos anuais. A empresa traballa tamén na elaboración dunha páxina web para ampliar as posibilidades de comercialización dos seus produtos.
Requeixo Brigantia: cremosiño, batido, suave
'Brigantia' é un requeixo cremosiño e suave, co seu 'puntiño' de acidez. Anos atrás, a demanda esixía que fose grumoso, pero agora faise máis batido. Báteo este fabricante, xa que coñece gustos e sabe que os novos consumidores prefíreno así.
Fóra do clásico requeixo con mel, á hora de traballar sabores para padales máis variados, 'Brigantia' propón, desde logo, o requeixo con azucre ou marmeladas. E incorporado xa á cociña, unha proposta é utilizalo substituindo ao 'philadelphia' para facer, por exemplo, unha crema de queixo. De feito, 'Brigantia' comercializa un flan a partir deste requeixo.
Dentro do mundo dos fogóns, en salgados, esta queixería sinala que non ten polo momento moitas experiencias, pero si nas sobremesas. E propón o uso do requeixo que fabrica -por subsitución- naquelas receitas que leven aparellada a utilización do 'mascarpone' ou do propio 'philadelphia'.
'Brigantia' ( Vilela, 8 / San Sadurnillo/ A Coruña) é unha fábrica pequena, que elabora cen quilogramos de requeixo a semana e que vende este produto en pequenas tendas. Pero por unha pequeña cantidade engadida para os portes, pódese pedir desde calquera punto de Galicia.
Conservación
Este requeixo 'aguanta' moi ben a data de consumo preferente. 'Brigantia' fixa en 40 días o límite, aínda que incluso pasado o tempo do consumo preferente, como no caso dun iogur, "aguanta máis diso", sinala o responsable da queixería, Javier Graña.
Ao sobrepasar a data de consumo, acédade un pouco, pero non moito. Polo que se recomenda para este requeixo que se seque un pouco - porque solta soro-. Pero sinala Javier Graña que segue a ser moi aceptable o sabor aos sesenta días da fabricación. Está claro que ten que estar sempre na neveira.
Requeixo Cobideza: fresco, untuoso, versátil
Prosperan, cada vez máis, os requeixos galegos. Sempre bos; e traballan en organizarse nestes últimos anos nun colectivo común. No panorama está o requeixo de Dona Cobina / Cobideza, que ten no polígono industrial do pontevedrés concello de Agolada o centro de producción.
Trátase neste caso dun requeixo versátil, tanto para degustalo só como para incorporalo nese amplo mundo de receitas gastronómicas ao que se prestan os queixos galegos.
É, o de Dona Cobina, un queixo fresco, semigraso, válido para untar. Está elaborado con leite pasteurizada de vaca, procedente de explotacións gandeiras sustentables e seleccionadas pola Cooperativa Cobideza.
É un proceso productivo que convén destacar, xa que na elaboración empréganse soamente callo e cultivos lácticos, respectando o método tradicional de callado e escurrido en sacos co posterior batido, momento este último no que achega a textura desexada.
Ten este requeixo una cor branca, cun produto pouco granulado propio dunha textura mousse. O aroma é suavemente acedo, que non impide que se poida traballar na súa cata.
E ten propostas moi variadas, con ese sabor lixeiramente acedo, lácteo, contribúe a que se traballe para mesturar con frointas ou mel, e supón tamén unha alternativa para intercambialo polo iogur en determinadas receitas de sobremesa.
Trátase neste caso dun requeixo versátil, tanto para degustalo só como para incorporalo nese amplo mundo de receitas gastronómicas ao que se prestan os queixos galegos.
É, o de Dona Cobina, un queixo fresco, semigraso, válido para untar. Está elaborado con leite pasteurizada de vaca, procedente de explotacións gandeiras sustentables e seleccionadas pola Cooperativa Cobideza.
É un proceso productivo que convén destacar, xa que na elaboración empréganse soamente callo e cultivos lácticos, respectando o método tradicional de callado e escurrido en sacos co posterior batido, momento este último no que achega a textura desexada.
Ten este requeixo una cor branca, cun produto pouco granulado propio dunha textura mousse. O aroma é suavemente acedo, que non impide que se poida traballar na súa cata.
E ten propostas moi variadas, con ese sabor lixeiramente acedo, lácteo, contribúe a que se traballe para mesturar con frointas ou mel, e supón tamén unha alternativa para intercambialo polo iogur en determinadas receitas de sobremesa.
Requeixo '3 Jotas': a novidade da tradición
Pode parecer unha contradición, pero é só aparente. O certo é que este requeixo é hoxe, posiblemente, o máis novo no mercado, pero amparado na forma de facer de antano. É, polo tanto, un sabor con moita 'experiencia', elaborado a partir de pautas de hai décadas, máis ou menos coñecidas, e que os especialistas recuperaron. Para os padales actuais, e para o que se ofrece na actualidade no mercado, é produto tamén novidoso, porque ten moi pouca acidez e unha textura igualmente particular.
Fabrica este produto Lácteos 3 Jotas de Chantada (Lugo), que desde febreiro deste ano, xestiona tenda en Silleda (Pontevedra), xunto coa Asociación Feiral Semana Verde de Galicia. Alí, no recinto feiral, está aberto un punto de venda de productos delicatesen, dos que forma parte o propio requeixo, que fai menos dun ano que está á venda e que se oferta polo momento en terrinas de 500 gramos.
Entre as características máis sobresaíntes deste producto, apuntan os fabricantes que está o de dispor dunha "textura moi branda", e que está desprovisto practicamente do característico toque acedo doutros requeixos, o que o convirte nun produto especialmente adecuado para untalo con pan, ou marmelada. Non ten a densidade doutras marcas e, desde logo, apártase neste aspecto de moitos produtos coñecidos. Ten, en resume, o mesmo sabor e a mesma textura que cando se elaboraba nas casas nalgúns puntos do interior de Galicia hai xa moitos anos.
A receita ten unha base de elaboración a partir dos consellos dun especialista nestes produtos da Universidade de Santiago de Composta. Véndese en tendas nas comarcas de Lugo, Monforte, Santiago, Chantada, Melide e Palas. Son os propios gandeiros os que fan o reparto.
Fabrica este produto Lácteos 3 Jotas de Chantada (Lugo), que desde febreiro deste ano, xestiona tenda en Silleda (Pontevedra), xunto coa Asociación Feiral Semana Verde de Galicia. Alí, no recinto feiral, está aberto un punto de venda de productos delicatesen, dos que forma parte o propio requeixo, que fai menos dun ano que está á venda e que se oferta polo momento en terrinas de 500 gramos.
Entre as características máis sobresaíntes deste producto, apuntan os fabricantes que está o de dispor dunha "textura moi branda", e que está desprovisto practicamente do característico toque acedo doutros requeixos, o que o convirte nun produto especialmente adecuado para untalo con pan, ou marmelada. Non ten a densidade doutras marcas e, desde logo, apártase neste aspecto de moitos produtos coñecidos. Ten, en resume, o mesmo sabor e a mesma textura que cando se elaboraba nas casas nalgúns puntos do interior de Galicia hai xa moitos anos.
A receita ten unha base de elaboración a partir dos consellos dun especialista nestes produtos da Universidade de Santiago de Composta. Véndese en tendas nas comarcas de Lugo, Monforte, Santiago, Chantada, Melide e Palas. Son os propios gandeiros os que fan o reparto.
Requeixo do Eume: suave, acedo, lixeiro e cun especial sabor a manteiga
Sete anos hai que a Feira do Queixo do Eume e Mel de Goente leva promocionando con éxito os produtos que lle dan nome, en colaboración co concello coruñés das Pontes de García Rodríguez, e está impulsando tamén as manteigadas e un requeixo local cun alto contido húmido que presenta un sabor lácteo e fresco, suave, acedo, lixeiro e cun espececial gusto a manteiga.
Nin que dicir ten que é este último é un produto especial, que ademais das súas bondades para comer só, é excelente para traballar na elaboración de doces, salsas salgadas e nun amplo abano de propostas culinarias, amén de casar, sen máis aditamentos, con outros productos tan naturais como o propio mel da zona, ou unhas boas fresas.
'Queserías del Eume' leva máis de cincuenta anos facendo queixos, pero é recente a fabricación do requeixo, máis que a do viciño municipio da Capela, que ten feira propia. O requeixo, elaborado con leite pasteurizada, preséntase no mercado en formatos de 900 e 500 gramos, aínda que para outras finalidades comerciais poida atoparse tamén en formatos de cinco e dez quilogramos.
Cada convocatoria da Feira do Queixo do Eume, congrega unha media superior aos cincocentos comensais, que teñen como sobremesa a posibilidade de probar tanto o queixo como o requeixo locais, mentres a manteiga e o mel ofrécense nunha caixiña a parte. Non son ambos, desde logo, os únicos reclamos gastronómicos para pechar o xantar que cada ano se celebra na parroquia de Goente, na que os freixós teñen tamén un lugar moi destacado.
Nin que dicir ten que é este último é un produto especial, que ademais das súas bondades para comer só, é excelente para traballar na elaboración de doces, salsas salgadas e nun amplo abano de propostas culinarias, amén de casar, sen máis aditamentos, con outros productos tan naturais como o propio mel da zona, ou unhas boas fresas.
'Queserías del Eume' leva máis de cincuenta anos facendo queixos, pero é recente a fabricación do requeixo, máis que a do viciño municipio da Capela, que ten feira propia. O requeixo, elaborado con leite pasteurizada, preséntase no mercado en formatos de 900 e 500 gramos, aínda que para outras finalidades comerciais poida atoparse tamén en formatos de cinco e dez quilogramos.
Cada convocatoria da Feira do Queixo do Eume, congrega unha media superior aos cincocentos comensais, que teñen como sobremesa a posibilidade de probar tanto o queixo como o requeixo locais, mentres a manteiga e o mel ofrécense nunha caixiña a parte. Non son ambos, desde logo, os únicos reclamos gastronómicos para pechar o xantar que cada ano se celebra na parroquia de Goente, na que os freixós teñen tamén un lugar moi destacado.
Anzuxao, requeixo de Lalín con sabor e aromas tradicionais
Unha das últimas incorporacións á ampla oferta de Lácteos Anzuxao (Madriñán / Lalín / Pontevedra) é o seu requeixo, un producto totalmente natural, que entre callada e callada ofrece en ocasións matices e pequenas variacións na súa textura. Pero o resultado e sempre o dun produto cun sabor e aroma tradicionais.
Pero se de establecer diferencias se trata, o desta queixería nón é como o pontevedrés do concello de As Neves, máis denso, nen tampouco como o que fai a Cooperativa Campo Capela (A Capela/A Coruña), mais brando. O de Anzuxao está "nun punto intermedio dos dous", matiza o xerente da empresa, Javier Sampayo.
Aínda que non é fabricante directo, Lácteos Anzuxao comercializa tamén mel para para degustar co requeixo, producto que aportan pequenos apicultores, que fan a súa recolleita nas zonas máis naturais de Lalín, tanto nas variedades monoflor como multiflor.
O requeixo que produce Anzuxao, que con anterioridade se vendía en formatos de medio e un quilogramo, podese adquirir agora en terrinas de 450 gramos. O prezo sitúase arredor dos seis euros o quilogramo.
A elaboración inicial está nuns catrocentos quilogramos ao mes. Non é, claro, un produto que se demande coa mesma intensidade que o queixo, aínda que quen guste do produto, a día de hoxe, pode atopalo, por exemplo, nos lineias de Eroski, sen olvidar os tradicionais canais de venda de Anzuxao porta a porta.
En defensa da denominación
Lácteos Anxuzao incorporouse tamén á Asociación de Produtores de Requeixo de Galicia, que o pasado mes de marzo se presentou oficialmente no Fórum Gastronómico da Coruña, daquella impulsada por catro empresas produtoras queixos -Lácteos Bohal, Lácteos O Casal, Queixería do Eume e Cooperativa Campo Capela-.
Lácteos Anzuxao está na asociación, fundamentalmente, polo recoñecemento da denominación do producto, que non se pode denominar como requeixón (requesón en castelán). A fábrica pontevedresa pon no seu producto requeixo como marca, pero a denominación requeixo hoxe por hoxe non existe, a denominación é queixo graso fresco.
Pero se de establecer diferencias se trata, o desta queixería nón é como o pontevedrés do concello de As Neves, máis denso, nen tampouco como o que fai a Cooperativa Campo Capela (A Capela/A Coruña), mais brando. O de Anzuxao está "nun punto intermedio dos dous", matiza o xerente da empresa, Javier Sampayo.
Aínda que non é fabricante directo, Lácteos Anzuxao comercializa tamén mel para para degustar co requeixo, producto que aportan pequenos apicultores, que fan a súa recolleita nas zonas máis naturais de Lalín, tanto nas variedades monoflor como multiflor.
O requeixo que produce Anzuxao, que con anterioridade se vendía en formatos de medio e un quilogramo, podese adquirir agora en terrinas de 450 gramos. O prezo sitúase arredor dos seis euros o quilogramo.
A elaboración inicial está nuns catrocentos quilogramos ao mes. Non é, claro, un produto que se demande coa mesma intensidade que o queixo, aínda que quen guste do produto, a día de hoxe, pode atopalo, por exemplo, nos lineias de Eroski, sen olvidar os tradicionais canais de venda de Anzuxao porta a porta.
En defensa da denominación
Lácteos Anxuzao incorporouse tamén á Asociación de Produtores de Requeixo de Galicia, que o pasado mes de marzo se presentou oficialmente no Fórum Gastronómico da Coruña, daquella impulsada por catro empresas produtoras queixos -Lácteos Bohal, Lácteos O Casal, Queixería do Eume e Cooperativa Campo Capela-.
Lácteos Anzuxao está na asociación, fundamentalmente, polo recoñecemento da denominación do producto, que non se pode denominar como requeixón (requesón en castelán). A fábrica pontevedresa pon no seu producto requeixo como marca, pero a denominación requeixo hoxe por hoxe non existe, a denominación é queixo graso fresco.
A Capela: devoción polo requeixo
O requeixo da Capela, o comercial, o que se pode mercar nas tendas, supermercados e cada vez máis nas grandes áreas, é un produto estrela no municipio coruñés do que colle o nome. É tamén produto destacado da cooperativa Campo Capela. Na festa anual que se organiza en torno ao requeixo, son milleiros os visitantes que acoden e milleiros o número de terrinas que se venden nun só día de promoción.
Mel ou azucre, veñen a ser indispensables, pero hai moitas e moi interesantes propostas para este especial derivado do leite que non fai máis que gañar consumidores. Ten o requeixo galego texturas, sabores e padais que rematarán por facelo un habitual das cestas da compra en calquera punto de Galicia. E, senón, ao tempo.
Desde o ano 1989, o concello coruñés da Capela, en colaboración coa Cooperativa Campo Capela e ca veciñanza da parroquia das Neves, impulsan a Festa do Requeixón. Un día de celebración no que se o tempo acompaña, como foi na edición de 2015, poden pasar polo lugar entre 8.000 e 10.000 visitantes. Os cálculos non son, como noutros casos, a vulto ou a ollo de bo cubeiro, nen botando contas por metro cadrado. Pártese de algo máis sinxelo, do número de terrinas que se venden ao longo da xornada dominical.
O requeixo é un produto moi coñecido na zona. De feito, a xente, normalmente, achégase ata A Capela colle a súa dose de sobremesa e séntase, da un paseo ou decide levar máis cantidade do produto para degustalo na casa, porque está ao alcance de todos os petos: 1,70 euros por terrina, con mel incluída. Na tenda pódese adquirir entre os 2 e os 2,10 euros. É importante tamén a súa conservación, de oito a dez días sen nengún problema se está no frigorífico.
Requeixo/requeixón
Todos os produtos que se fabrican na cooperativa Campo Capela fanse con leite cru. É este, desde logo, un elemento diferencial do requeixo da Capela, un producto que, simplemente, céllase, métese nuns sacos a escurrir, sácaselle parte do soro e o resultado é un concentrado que se chama iso, requeixo. Pero por que se chama requeixo e nas terrinas figura o nome de requeixón?
"O que sucede -aclara o xerente da Cooperativa Campo Capela, Víctor Sabín - e que no envase non lle podemos por o nome de requeixo, senón de requeixón, porque a tradución ao o castelán de requeixo é 'requesón', elaborado neste último caso con soro de leite. Fíxose esa transcrición, pero o certo e que aquí chamóuselle toda a vida requeixo, que é un produto elaborado con leite, exclusivamente -engade-. O suero do leite sácaselle ao produto".
En defintiva, que o requeixo obtense a partir de leite de vaca, crú ou pasteurizado, mentres que o requeixón obtense a partir do soro. Mentres que o requeixo é, iso, un queixo, coas súas peculiariades, o requeixón (requesón) é un lácteo elaborado a partir do soro do leite.
