A suba dos prezos hai tempo xa que deixou de ser novidade. O sector lácteo está sometido a esa mesma presión e con el a fabricación de queixo. O presidente do Consello Regulador da Denominación de Orixe Protexida  San Simón da Costa, Daniel Pérez, aporta algunhas claves sobre a situación, que ten na escaseza de materia prima para a elaboración do produto ou na alza dos prezos algúns dos principais problemas.

Gonzalo S. Lourido

PREGUNTA.- Que supón para vostede un premio da Cata de Queixos de Galicia, tanto para a promoción  como para as vendas?

RESPOSTA.- Un  premio recoñece sempre o bo traballo da xente que está con nós e supón un aliciente para seguir loitando. Desposis destes últimos anos  de crise, de pandemia e agora coa guerra, a mensaxe é que temos que seguir vivindo e temos que seguir mellorando e crecendo, para deixar un legado para a xente que veña detrás, algo moi importante na nosa sociedade.

P.- Cal foi o galardón nesta edición?

R.- Tocoume un 'bronce' en queixo Tetilla. Presenteime en San Simón e en Tetilla e o recoñecemento foi para o Tetilla.

P.- Como espera que vaia este ano para os fabricantes do queixo San Simón da Costa?

R.- É un ano de cambios. O leite aumentou moito de prezo. É normal, porque levabamos moitos anos cun prezo moi baixo. O que temos que buscar é un equilibrio entre as vendas e os beneficios. Que  gane o gandeiro, que gane o queixeiro e que o prezo do queixo chegue ao consumidor final a un prezo razoable.

P.-  A falta  de leite empeza a ser un problema para as queixerías da Terra Chá?

R.- Falta leite porque no campo, a xente é cada vez máis maior  e moita abandoa a produción leiteira. O leite ten que ter un valor digno para que o campo gañe diñeiro e para que esta xente estea cómoda para facer un traballo que é moi duro, moi sacrificado, e que estes traballadores poidan ter, insisto, unha vida moi digna.

Unha solución

​P.- Cal cré que é a solución a este problema?

R.-  A solución é subir o prezo e pagar o leite ao  prezo ao que hai que pagalo, subir o prezo do queixo, como soben outros produtos. Eu non son economista, pero penso que, se sobre todo, a xente vai seguir apostando por un producto de calidade  como o queixo San Simón da Costa.

P.- Pero, se hai menos leite, fabricarase menos queixo. Haberá que pagar máis para que non se venda noutro lado e para que non se resinta a produción?

R.- Efectivamente. E logo, se o leite ten valor, o gandeiro tampoco vai sacrificar gando antes de tempo. Ou sexa, que se o gandeiro gana diñeiro, o queixeiro ten que ganar diñeiro e o produto ten que chegar a un prezo como deus manda ao mercado,  como produto de calidade.

P.-  Como prevé que quede a situación cara a este 2023 para a súa queixería?

R.- Eu, en particular, confío en manter os números e en seguir mellorando. Seguir formando persoal  e aguantar un ano máis. Como dicía Luis Aragonés, hai que ir aguantando partido a partido…

Isabel García Couto, responsable de elaboración de Bo-Queixo

A.S.Rocha

Bo-Queixo (Boqueixón, A Coruña)  vén de acadar unha medalla de bronce na última Cata dos Queixos de Galicia. Non é, desde logo, ocasional, porque o fabricante acapara dous premios de ouro máis. Para os consumidores -e neste caso especialmente para os amantes dos queixos- a cata anual das catro denominacións de orixe protexida, aporta información. Boa información. A queixeira, Isabel García, di que un galardón trasládalle aos seus  produtos valor engadido, e moito.

Pregunta.- Que lle aporta o novo premio que acaba de conseguir  nesta última  Cata dos Queixos de Galicia?

Resposta.- Desde a nosa perspectiva, a nós, que é a segunda vez que recibimos o 'ouro', aumentáronnos as vendas un trinta por cento.

P.- Nesta última edición o recoñecemento foi dun 'bronce' para o queixo Arzúa-Ulloa que producen...

R.- Si. E aínda que se trata duna medalla de bronce, segue a aportar máis vendas, porque a xente ve que estamos na liña recoñecida. Entón, o 'boca a boca' sempre axuda a ese aumento das vendas.

P.- Bo-Queixo non adoita acudir ás feiras do queixo agás a do Arzúa-Ulloa. Podemos falar dun mercado xa establecido; contan con seguir medrando?

R.- Non. Realmente, tivemos moitas propostas para medrar, pero preferimos seguir apostando pola calidade e polo pequeno que por industrializar moito e, ao mellor, perder o mimo e a atención que lle adicamos ao queixo da nosa casa.

P.-Nestes últimos años a queixería creceu?

R.- Sen querer aumentar moito, o certo é que a queixería medrou, porque os clientes seguen pedindo; chámannos, porque queren seguir tendo o noso queixo e, entón, cada ano aumentamos un pouquiño.

P.- Fóra diso, non teñen en mente sacar novos produtos?

R.- Non, en principio estamos completos coa fabricación de Arzúa-Ulloa e Tetilla.

P.- Cantos litros de leite procesan ao mes na fabricación do queixo?

R.- Arredor dos 25.000 litros.

P.- Que manda nas vendas, o Tetilla ou o Arzúa-Ulla?

R.- O Arzúa-Ulloa ten máis saída, polo menos para a nosa fábrica. O Tetilla elabórase pero é un pouco de tempada. Na  época do verán, co turismo, o reclamo dun queixo galego lévao a Tetilla. Diariamente, aquí, nos supermercados, a xente que leva queixo para a súa casa consome moito máis Arzúa-Ulloa que Tetilla.  

P.- Bo-Queixo ten gandería propia?

R.-  Non, agora xa non.

A suba do prezo do leite

P.- E como está a influír na queixería a suba do prezo do leite?

R.- Moito, porque a alza do leite repercute na produción do queixo. Entón, se o leite sobe dez céntimos, no queixo hai que contar que son oitenta céntimos. E está repercutindo tamén a materia prima.

P.- Pódese ir trampeando a situación con pagar máis; vai habendo leite?

R.- Por agora, nós non temos problemas de abastacemento.
​ 

Antonio S. Rocha

 Os fabricantes de queixos galegos empezan  a notar unha falta crecente da materia prima para elaborar os seus produtos. O problema empeza a ser cada vez máis preocupante, porque a situación leva aparellado un incremento do prezo do leite. E xa se sabe, o resultado final é un queixo máis caro. Para Maikel Fernández, copropietario da queixería vilalbesa Prestes, trátase "dun problema de raíz e grande". A súa mensaxe: "ir polo próximo, polo local"  e que o campo acabe por ser unha aposta de futuro, "porque o agro, é unha forma de vida", conclúe.

Pregunta.- Prestes acadou este ano unha medalla de prata nos Premios da Cata de Queixos 2022 de Galicia. Traducirase o premio nun incremento das vendas?

Resposta.- Tanxiblemente, é difícil de medir. Pero, ao final, se segues a estar nos medios e que falen de ti, Prestes soa, a xente asocia e algún incremento das vendas entendo que se debe producir.

P.- Pero non para falar, por exemplo, dun 10 ou un 15 por cento máis…

R.- Non, pero o recoñecemento máis grande é estar aí, seguir aí, algo que non deixa de ser unha cousa positiva e que se agracede, loxicamente.

P.- Prestes ten varias tendas en Galicia…

R.- Si, en Vilalba, en Santiago e en Vigo.

P.- E como está a resultar a experiencia.En Santiago, por exemplo, nótase o tirón turístico?

R.- Santiago é turístico pero temos a nosa clientela xa fiel, do día a día, que é a que nos axuda. O turismo é moi agradable, porque che dá ese salto de poder vender un pouquiño máis pero, realmente, o cliente de todos os días é o noso cliente.

P.- Vigo, que aporta?

R.- En Vigo imos da man de El Corte Inglés. A nosa tenda está dentro do seu lineal, dentro da charcutería da Gran Vía, e alí está Prestes, coa súa propia marca. Esta tenda mantense estable todo o ano. E a de Vilalba é a referencia de sempre, onde tes a clientela de sempre é, como quen di, a matriz das tendas.

P.- Cómo foi o ano 2022 e como se presenta o 2023?

R.- O 2022 foi un ano complicado, con falta de materia prima e unha alza de prezos tremenda en todo. Para o 2023 o que pedimos é, primeiro, saúde e despois que se vaian estabilizando as cousas, polo ben de todos, tanto consumidores, como produtores, como gandeiros…, como todo o mundo.

Problemas para abastecerse de materia prima

P.- O prezo do leite disparouse. Na denominación San Simón da Costa está causando serios problemas para producir queixo?

R.- Este ano, entre a alza do valor da carne, a alza de fertilizantes e materias primas para os gandeiros e a seca levaron a un cúmulo de circunstancias que ao final vemos que en 2022 a redución de leite en Galicia está sendo  de arredor dun 4 por cento, o cal é moi importante.  E hai outra cousa, somos deficitarios en España e non hai quen venda leite de fóra do país, co que resulta complicado xa só abastecerse de materia prima.

P.- Albíscase algunha solución; será cuestión de tempo, de pagar máis polo leite?

R.- É cuestión das dúas cousas. Primero de pagar máis e despois que a xente do campo aposte por el e siga traballando aínda que non sexa atractivo. Hai que meter a xente un pouco en verea, porque o campo é un modo de vida, pero está sendo complicado mobilizar xente que traballe o campo. Entón, seguirán os que están; medrarán se se paga máis, lóxicamente, e volverá aumentar un pouquiño o leite. Pero eu penso que o problema é de raíz e é grande.

​Queixo algo máis caro

P.-  Entón, seguiremos tendo queixo, pero será máis caro?

R.- Posiblemente si; non será das cousas máis caras pero si máis caro.

P.- En todo caso, un queixo como o da Denominación de Orixe Protexida San Simón da Costa ten un prezo moi asequible comparado con outros nacionais e internacionais…

R.- Desde logo, aínda que a suba fose o nunca visto nos últimos anos o certo é que os prezos dos queixos galegos eran sensiblemente máis baixos que os do resto do Estado español e xa non digamos de Europa.

Agora, o noso queixo foi subindo un pouquiño. Esperamos que se manteñan os prezos e que se estabilice todo o sector.

P.- E quen controla os prezos, o propio mercado?

R.- Agora mesmo o prezo está a controlalo o mercado, pero o normal na propia denominación é que o intentemos controlar nós.

P.- O certo é que un queixo de barra estase a por ao nivel dos prezos,  por exemplo, das denominacións de orixe protexidas…

R.-Exactamente. Esperemos que a situación axude á xente a ver o que hai e que aposte polo de cerca, polo quilómetro cero.  
​

Xosé Luis Carrera Valín,  presidente do Consello Regulador da DOP Arzúa-Ulloa

Gonzalo S. Lourido

A Festa do Queixo de Arzúa -a primeira que se celebra cada ano en Galicia- foi a única que houbo en 2020 porque, poucos días depois, instalouse nas nosas vidas a covid-19. Hai uns meses, en marzo de 2021,  Arzúa non se resignou a esperar e preparou unha feira na rede, virtual, "para que quedara constancia de que estabamos aí", sinala o presidente do Consello Regulador da Denominación de Orixe Protexida (DOP), Xosé Luis Carrera. Para 2022 xa se anunciou unha nova edición do encontro anual, que volverá ser presencial e que se confía que se asemelle ao de hai dous anos, que foi un éxito. Neste  impasse da pandemia, as cousas non foron tan mal para a DOP, porque os consumidores seguiron apostando polo produto que ten na Comunidade Autónoma un mercado maduro, que mira cara fóra para seguir medrando.

P.- En 2020, o Arzúa -Ulloa rexistrou récord de produción. Foi un resultado contraprognóstico ou quedaba a confianza dese crecemento sostido, dun 2% sobre o ano 2019?

R.- Realmente, non é que confiaramos ou non.  No momento en que nos confinan baixa a nosa produción, sobre todo nas queixerías máis pequenas e as que vendían máis á hostalería e na venta directa. Pero comprobamos, pola contra, que  as queixerías máis grandes que vendían aos supermercados, por razóns de provisión para as casas -como é un produto fácil de consumir e xa está dispoñible-, aumentaron as súas vendas. Aí vimos que xa había unha pequena compensación. E despois puidéronse estabilizar as queixerías máis pequenas, xa que se abriu a venda directa despois do confinamento.E aínda que diminuíu un pouco co peche da hostalería, a venda nos supermercados aumentou. Non sabiamos os resultados -porque era algo impredicible- pero en ningún momento percibimos que houbera unha caída nas vendas como noutros sectores.

P.-  Ao desaparecer calquera promoción ou exaltación como feira dos queixos, supermercados e tendas en xeral, especializadas ou non, fixéronlle un oco importante Ao Arzúa-Ulloa que evitou maiores quebrantos, e seguiron as vendas igualmente?

R.- O noso mercado ten presenza xa nas grandes superficies e nas tendas especializadas. É un produto fácil de consumir, non como outros máis elaborados ou que hai que consumir, por exemplo, nun restaurante. O noso é un produto, digamos, acabado, disposto para tomar. E non se viu mermado porque a xente seguiu comsumíndoo.

Mercado maduro

P.-  Desde 2010 ata 2020, incluídos os dous anos, rexístranse 400.000 quilogramos máis de Arzúa-Ulloa en vendas. Neste crecemento continuado hai que falar dun mercado maduro para o produto ou quedan moitos nichos aínda nos que seguir incrementado vendas?

R.- Ben, o mercado galego está maduro, porque, realmente, cada vez que medramos, tamén o facemos no mercado galego, no que temos moita presenza. Pero tamén é certo que -sempre afortalando o mercado local, que é o noso forte- temos que entender que calquera cremento que teñamos vai vir por vender fóra de Galicia. E dicir, que hai moita marxe, porque a  venda fóra, dentro do Estado español, aínda ten moito percorrido. É un produto que chega a destino bastante ben e que é moi ben acollido. Polo tanto, as posibilidades veñen dadas polo crecemento que teñamos fóra de Galicia. As vendas aquí hai que seguilas mantendo e impulsando, pero xa chegamos a unhas cotas altas que son difíciles de aumentar, porque o consumo de Arzúa-Ulloa que temos por habitante non é fácil de mellorar, sobre todo porque a xente, cada vez, quere queixos máis variados. Así que podemos ter moitos consumidores fieis aos nosos queixos pero que están abertos a outros diferentes. Entón, entendemos que non é doado subir as cotas de consumo que temos aquí.

Medrar fóra

P.- O Arzúa-Ulloa ten problemas co tempo de conservación para saír fóra de Galicia?

R.-  É certo que pola súa cremosidade e polas súas características, é un queixo un pouco delicado. Non quero dicir que non viaxe, pero non o fai como un San Simón ou un queixo curado, evidentemente. É máis delicado á hora de manexalo. Hai que ter en conta outras cuestións para ver que chegue ben, que sexa nunha rotación non moi longa…, pero si que se poden facer cousas con el cara ao exterior. Nós estamos satisfeitos porque mantemos os niveis de produción, seguimos mantendo a a segunda produción do Estado en denominacións de orixe. E seguimos a ter sempre un lixeiro crecemento. Queremos continuar aí. Seguir nesa tónica é o importante,  logrando que calquera baixada de consumo que teñamos en Galicia pola entrada doutros queixos sexa sempre compensanda pola maior venda fóra de Comunidade Autóma.  E tamén pola exportación a outros países, pero iso segue a ser para nós por agora testemuñal. Estaremos nun cinco por cento, máis ou menos.

P.- Había 21 queixerías en 2010 e o ano pasado 19. Os últimos datos falan tamén de 20 inscritas, con 18 activas…

R.- Os datos son 20 inscritas e 18 activas, e iso é porque hai algunha fábrica pequena activa que está temporalmente parada. Está inscrita no Consello Regulador pero non está funcionando neste momento, por mor do cambio de titularidade e, mentres o novo titular non se pon á fronte, a queixería non está en activo.

P.- Non hai, polo tanto, baixas…

R.- É certo. E non hai incremento de queixerías desde hai un tempo. Os incrementos que se dan son na produción.

P.- Polos efectos de todos coñecidos, en 2020, a Festa do Queixo de Arzúa foi a única que se puido celebrar. Ata hoxe, que non houbo outra de exaltación dos queixos galegos. En  2021, a denominación apostou 2021, por unha festa virtual…
​
R.- Si, foi unha feira na rede, virtual, para que quedara constancia de que estabamos aí.

G.S.Lourido

A Cooperativa Campo Capela, artífice dun dos requeixos de máis renome de Galicia -con feira anual propia e propostas como a súa tetilla de leite crú, o queixo mouro con recoñecemento internacional ou o queixo con chourizo de porco celta- vai fuxindo da crise con éxito. Prepara agora produtos novos, nos que hai unha volta a valores de antano na defensa do recuperable e do reciclable. No ecolóxico é un exemplo a seguir e a xerente da cooperativa, Ana Vence, traballa coa óptica de seguir aprendendo nesta materia, non importa de quen. Vidro reutilizable para o leite que queren comercializar ou cartón para conter un iogur que promete agradables sorpresas…

P.-Cal é o balance que fai dunha crise que parece que empeza a remitir?
R.- Durante a pandemia houbo momentos duros e menos duros, que foron de mantemento, nada máis. Afortunadamente, a partir de mediados de xullo, a verdade é que estamos encantados porque se notou moitísimo a presenza de turistas. E, afortunadamente, o que se nota é que a xente, grazas a vacina, ten gañas de saír. E iso nótase moito, por que ten gañas de saír e de comprar.

P.- E como van cadrando os datos?
R.- No 2020, con respecto a 2019, baixamos un 19% en vendas. E agora, no 2021, nos seis primeiros meses, fomos na mesma liña ou baixando. Pero agora estamos en liña ascendente outra vez.

P.- Na primeira oportunidade de proxección, Campo Capela acudiu á Semana Verde de Galicia…
R.- A Semana Verde é unha feira característica, sobre todo para a xente do campo. E nós somos produtores de leite e pensamos que debemos estar aí, porque a xente do campo, a nós, sempre nos representa e por iso temos que estar aí e non pensar só en acudir a outros eventos que se adican máis a apartados como o de gourmets ou outros. Creo que o produto de cercanía e importantísimo e a xente de a pé é que máis o compra.
 
P.- Á Semana  vense a vender, a promocionarse e tamén a coñecer o que están facendo os demais…
R.- Exactamente, sempre atopas novidades -que para a nosa tenda de produtos galegos tamén nos gusta ter-, pero, sobre todo, ves como todo o mundo evoluciona, e ti tamén. E tamén vés a aprender…

P.-Non importa de quen…
R.- Claro, non importa de quen…

P.- Hai veces que no  local hai dificultade para trasladar os éxitos no internacional, como é o caso do queixo mouro. Falamos dun sector moi atomizado e dun consumidor que precisa tamén dunha información moi precisa…
R.- Está claro. Dicir que  temos o premio Chease World é moi importante para nós, pero o público xeral non é quen o valora. No público ao que vostede alude, en todos os sectores comemos moito coa vista, cos ollos, pero, efectivamente para nós, o queixo mouro foi un repunte por que é atractivo tamén á vista. A parte de que che saiba -a unha xente pódelle gustar e a outra non- é atractivo á vista.

P.- Hai que estar co de sempre -como é a tetilla de leite crú ou o requeixo- e co novo, co queixo que explota con acerto a incorporación do queixo de chourizo de porco celta. Traballan en novos produtos?
R.- Imos sacar iogur en breve e tamén leite, que non é homoxeneizada, senón leite  tradicional -pasteurizada, neste caso- pero leite tradicional, na que sobe a tona sobe. O leite sen tratamentos den ningún tipo. Preséntase en botella de cristal. O iogur virá en cartón.

P.- O leite, con recuperación e reutilización do envase?
R.- Recuperar o envase sería maravilloso pero a ver o que nos di Sanidade. De momento é envase para tirar, pero esperamos que nos permitan a recuperación. E outra cousa que imos facer -estamos agora en probas- é o requeixo con estevia.

​

A.S.Rocha

Casa Zolle, queixería do municipio lucense de Friol, iniciou actividade cara ao público cadrando coa celebración da Feira do Queixo e Pan de Ousá de 2018. Daquela, o fabricante, Ovidio Zolle Vázquez, falaba de divulgar e confrontar no mercado un queixo de leite crú, artesanal, coa calidade "máis grande que hai". Hoxe, tentando sacudirmos crises e pandemias, e aproveitando un dos primeiros escapartes do que xa puideron disfrutar moitos este verán -A Semana Verde de Silleda- conta como foi  indo a empresa: "traballar bastante mais", "producir o dobre" que cando comezou o proxecto e atracacar comercialmente con éxito en portos interiores e fluviais tan interesantes como o de Padrón (A Coruña).

P.- Que pasou nestes últimos anos coa produción dos seus queixos, despois de ir saíndo dunha crise económica e dunha pandemia?

R.- Nós o que fixemos foi traballar bastante máis. Non puidemos facer feiras, estaba a restauración pechada e tivemos que ir buscar as 'habichuelas' onde fose.

P.- O último escenario cara o cliente:  a Semana Verde de Silleda. Que espera deste feiral?

R.- Vou volver máis veces a Silleda. Estar en feiras de alimentación coma esta require moito esforzo e moita dedicación e traballar continuamente para dar a coñecer o produto. Como escaparate, a Semana Verde supón que xente de toda Galicia e tamén de fóra da comunidade autónoma que non nos coñecía, nos vaia tendo máis en conta e que acodan a mercar o noso queixo onde o temos introducido.

P.- Na procura deses novos mercados, a queixería acudíu a encontros en Madrid, Barcelona, Bilbao…, como resultou a experiencia?

R.- Como digo, tivemos  que buscar alternativas distintas aos restaurantes, ás feiras, ao que se facía normalmente, que nos daba bastante 'caché', e dicir, unha produción alta; e tivemos que  abrirnos a moitas máis tendas, a máis prazas de abastos…, e saír fóra.

"Froito da casualidade"

P.-E todo isto tirando de inxenio. Como foi a intrudución do pemento de Padrón na fabricación do queixo de Casa Zolle?

R.- Foi froito da casualidade. Pementos Carmucha, seca o pemento, deshidratao, móeo e fai pemento en pó; dixo que quería incorporalo ao queixo e que quería traballar con nós. E así empezou a idea. Fixemos a presentación na Cidade da Cultura de Santiago, xunto cos restauradores, e gustoulles moito.

P.- E desde aquela, a  produción e as vendas deste queixo non deixaron de medrar…

R.- Imos crecendo. hai temporadas máis e menos altas. O pemento que utilizamos nós teno envasado ao vacío Pementos Carmucha. E unha produción limitada que se vai empregando en función da demanda, ata onde chegue.

P.-  E a produción global da fábrica, como evoluciona?

R.- Agora mesmo estamos no dobre da que tiñamos cando puxemos en marcha a fábrica.

P.- De que produción diaria estamos a falar hoxe?

R. -Duns 1.300 quilogramos.

P.- E como son os formatos?

R.- Facemos un formato de 3,5 quilogramos para restaurantes, un de barra -que é o mesmo queixo que o redondo- de 1,5quilogramos; logo temos un de 0,800 quilogramos e outro de medio quilo.

P.- Defende o queixo de Friol sen máis etiquetas?

R.- Penso que si. Friol leva case cen anos facendo queixo nas casas, xa se ía mercar alí antes de que houbese grandes superficies, supermercados e demais. E esa xente vendíao logo nas tendas, nos ultramarinos e nas prazas de abastos. Iso é unha tradición de toda a vida.

P.- E que proxecta para un futuro próximo?
​
R.- Estamos tentando manter a liña que levamos e crecer un pouco máis.
​

Manuel Carbia Martínez, propietario de Leite Ulla​

G. S. Lourido
Manuel Carbia Martínez, propietario de Leite Ulla, ten no rural o seu mundo, que intúe que vai escapando para engastarse noutro máis global. As tradicións van rotando e hai que ir cos tempos. Pero desde a Estrada (Pontevedra), a uns centos de metros do discorrer do río Ulla, elabora uns queixos tradicionais, de leite crú, que seguen a falar de antano; de sabores difíciles de superar, porque responden a padales afeitos ao auténtico.

Pregunta.- Que tamaño ten a súa queixería no contexto das galegas?
Resposta.- Nin pequena, nin grande. Nós somos unha queixería normal; pero, desde logo, non somos unha OPL.

P.-En que medida compensa unha maior dimensión: por exemplo, vender en grandes áreas…?
R.- Ben, entrar en grandes áreas non supón que vaias vender montes e moreas.

P.- Hai sistemas de venda diferentes. O  'porta a porta' parece funcionar ben cunha xestión acaída; está o recurso das  pequenas tendas, das tendas especializadas que venden produtos exquisitos e exclusivos…, cal é o modelo de Leite Ulla?
R.- Nós, desde o primeiro momento, apostamos polo sistema da pequena tenda e imos seguir apostando por el.

P.- A pequena tenda debe ser a referencia inmediata da venta directa, do cliente que xa ten encargado o produto. Con todo o que está a caer, volveremos eliminar envoltorios, plásticos…
R.- É dificil recuperar as tradicións máis antigas. Ao mellor, obríganos a necesidade pola covid-19 pero, semella moi difícil poder recuperar esas tradicións.

P.- Desde este mundo rural, co río Ulla discurrendo a  uns centos de metros da fábrica,  a vida é máis sosegada, máis levadeira; hai aquí calidade de vida fronte á mascariña?
R.- Si, esta calidade foi toda  vida, cos inconvintes que ten vivir no rural. É dicir, vivir no rural non é jauja. Houbo unha época naque que nós faciamos máis quilómetros co coche a levar aos rapaces a actividades que por arreglar os papeis da explotación.

P.- Esa filosofía dos antergos, de ser donos de seu; esa libertade, aínda que con moitas dificultades que da un rural , segue a ser un valor vital hoxe?
R.-Si, pero no rural estamos metidos tamén nun mundo global. Antes tiñas un problema, ías ao monte e cortabas catro piñeiros e tiñas o problema resolto. Hoxe non se soluciona con iso.

P.- Pero esa capacidade de  decidir, de non sentirse condicionado, mediatizado, esa aínda queda; vivir do campo aínda poder ser unha saída…
R.- Iso acabouse. Houbo unha época na que era unha solución. Un home ía traballar fóra, cun soldo moi pequeno, pero quedaba libre, porque na casa, a muller, con catro vaquiñas, ía facendo, pero iso acabouse.

P.- Cantas vacas ten a explotación?
R.- Agora estamos con vacas de carne.

P.- Por unha rendibilidade meirande?
R.-Non foi por iso. O rural e moi escravo, e empezóunos a absorber Leite Ulla. Quedábanos moi pouco tempo para Gandería Louzao. Entón, houbo que meter empregados e non funcionou…, perdiamos cartos.

P.-Como ve o futuro do queixo galego, as apostas polo novo, por que creza o consumo?
R.- Falar sobre o futuro das queixerías é complicado, porque se nos meteu na cabeza que consumir produtos lácteos é malo. Non sei por que? Se tan malo é, porque ao aceite de soja lle chamos leite, porque era malo? e aproveitamos o nome… É algo que non me colle na cabeza. Todos os médicos din: non comas queixo, non comas unha cousa, non comas a outra e, sen embargo, podemos comer todo o que ven prefabricado. Diso non se fala nada…

P.- Comer queixo, pero con medida…
R.- Sen abusar.

P.- É un produto excelente, pero non se pode comer medio queixo dunha tacada…
R.- E logo quedar no sofá.

P.- Comer, de media dez ou quince queixos ao ano tampoco parece moito…
R.- Eu nunca comín tanto queixo como agora (risas); Unha, que nunca teño tanto que pagar, a non ser o leite -bromea-…

P.- Non o aborrece?
R.- Eu, todas as semanas, como bastante queixo do meu. Por exemplo, os sábados vou a feira e o meu xantar é o queixo.

Queixos saborosos, con pouco sal
​
P.- E o sal?
R.- Nós intentamos facer os nosos queixos con pouco sal.  

P.- Pode suceder que un queixo se faga con pouco sal e que haxa logo sorpresas?
R.- Home, non debería ser así. Se a mil litros lle metes os quilogramos de sal que lle corresponden…

P.- Sae todo igual…
R.-Non ten  por que saír todo igual, pero sí moi aproximado.

P.- Hai actividades que reclaman recortes no Imposto sobre o Valor Engadido, cómo lle está a afectar este gravame?
R.- Eu teño que pagar un IVE a un  21% e cobroo ao 4%. Está establecido así e pode haber modificacións que te  favorezan ou non, pero a cuestión é onde van nos nosos impostos despois. Non é importante que teñas que pagar impostos, o importante e que sirvan para algo.

Antonio S. Rocha
A 45 Festa do Queixo de Arzúa abrirá as súas portas oficialmente o próximo venres 28 de febreiro, xornada na que –previsiblemente- se celebrarán actividades como o Concurso de Tapas e Petiscos, que entra na decimocuarta convocatoria. Pero como sempre, a programación concéntrase na fin de semana, cun amplo programa de actos do feiral -a punto de coñecerse- e unha manchea de actividades musicais baixo o amparo neste caso do Festival do Queixo de Arzúa. Axustar e encher de contidos cada programa requiere tempo  e  unha boa asignación económica, aínda que o que empeza sendo gasto termina por converterse en inversión, que se espera todos os anos que “teña o máximo retorno á economía”, resalta o alcalde deste municipio coruñés, José Luis García López.

Pregunta.- Cada ano hai propostas novas entre os queixos…
Resposta.- Si, todos os anos procuramos que haxa algunha novidade con respecto ao queixo. Algunha variedade nova, para que a xente que xa é habitual da festa encontre algo distinto que probar e que mercar.

P.-Cómo se está abordando o control de queixos que non hai moitos anos se vendían no feiral sen ningún tipo de rexistro?
R.-  Aquí é un tema que está superado. Primeiro, estan as queixerías industriais e logo están os produtores lácteos tradicionais (PLT), e todos teñen que ter o rexistro sanitario. Non hai ningún queixo dentro do recinto que non teña o seu correspondente rexistro sanitario. 

P.- Que destacaría entre as novidades ofrecidas nas últimas edicións?
R.- A música é xa algo tradicional e sempre tratamos de facer unha boa programación neste sentido;  e no mundo xa dos queixos, o que máis se está resaltando por parte do público e dos propios medios de comunicación é, por exemplo, un mapa xigante de Galicia elaborado con queixo ou a escultura do queixo.

P.- Por todo isto en marcha e ofrecer unha proposta capaz de atraer a milleiros de visitantes ten un presuposto elevado e moito traballo?
R.- Pois si, moitos meses de traballo. Tan pronto como acaba a festa tomámonos unhas semaniñas de descanso e xa empezamos a pensar na festa do ano seguinte. O orzamento varía, movémonos sempre arredor duns números, porque os grupos que traemos -a programación musical  é a que maior orzamento ten-  son grupos que sempre están en torno aos mesmos cartos. A festa móvese entre os 150.000 e os 180.000 euros.

P.- E con iso fanse milagres?
R.- Si, e hai que pensar tamén que é unha inversión e esperamos todos os anos teña o máximo retorno á economía.

P.- Por así dicilo, a música é o pozo sen fondo, vai todo o orzamento para ela…
R.- Non todo, pero vai gran parte.

P.- Pero paga a pena, porque foi un reclamo co que se tivo un acerto pleno para a proxección do queixo…
R.- Pois si. É a edición de 2019 non houbo queixa, se non foi o mellor ano foi desde logo un dos mellores que eu recordo. 
​

Gonzalo S. Lourido
A conta atrás para a celebración do primeiro encontro  popular deste ano dun queixo galego xa hai algún tempo que está en marcha. O municipio coruñés de Arzúa vai queimando etapas e na letra pequena aparece xa  a data da convocatoria da 45 edición da súa Festa do Queixo: desenvolverase o 29 de febreiro e o 1 de marzo. A  menos de catro semanas do inicio do evento, a presentación oficial do tan presumiblemente longo como completo programa ten que estar moi próxima. Entre os que están no allo, Ramón Roldán, responsable de comunicación do encontro, avanza que volverá haber equilibrio entre queixo e música. E logo…, a ver que pasa?; entre as sorpresas das últimas edicións está a dun queixo que se alguén non o desminte, pasa por ser "o máis grande do mundo".

Pregunta.- A música ten un efecto multiplicador no queixo?
Resposta.- A festa naceu co queixo; logo sumouse a música e agora é o concepto, queixo máis música. Xa non se entende unha cousa sen a outra. Entón, a base, loxicamente, segue a ser o queixo. A importancia principal está na festa do queixo, pero  o festival gañou tanta forza que nós queremos seguir dándolle peso, por iso apostamos por meterlle unha carpa, que antes non había, unha produción moi mellorada e traer o mellor plantel de grupos que se poida.

P.- Neste dualidade, a música non acabará comendo ao queixo?
R.- Xamais. Teñen que complementarse.

P.- Nen tampouco que no futuro poida ir cada un pola súa parte?
R.-Non, por que isto ten que estar fusionado. E dicir, que a xente que ven mercar queixo poida escoitar música, e aqueles que veñen escoitar música teñan a oportunidade -porque o recinto feiral está aberto- de mercar queixo. Que non estean separadas as dúas cousas.

P.- A feira do queixo é o motor e permite financiar outras actividades, como as do apartado musical…
R.- Efectivamente. Se vai ben a actividade feiral, a musical vai ben, chova ou non chova. Insisto no da carpa, porque a xente xa tiña antes o costume de vir con auga ou sen ela. E vai ben, porque a xente acode e, ademais de mercar queixo, consome na hostalería. Queda a durmir, queda a xantar. Os supermercados quedan valeiros, os estancos quedan valeiros…, entón, a feira faise para que Arzúa recupere -pero non directamente o concello- e que os propios veciños, hostelerios, empresarios, recuperen e fagan unha boa caixa a fin de semana. E xuntar ademais do promocional o económico, que é o importante.

P.- E no promocional, como funcionan as cousas?
R.- Temos corenta produtos promocionais, desde un euro. Pode ser para nenos, unha libretiña, un lápis, unha mochila, de todo…, ata camisetas, pratos…, todo iso é poder de marca. A marca da festa do queixo vai estampada en todos os produtos e quen os compra e os pon, como no caso das camisetas, vai por aí orgulloso da festa do queixo.

P.- En termos económicos, canto pode mover a feira?
R.-E difícil calcular, nós pasámoslle enquisas aos expositores, preguntándolles cantos quilos e cantas pezas de queixos venderon?, pero non todos os venden en pezas, porque hai queixos grandes que se cortan en anacos. Entón, preguntamos en quilos. E son sinceros, porque cando venden din que venden, e cando no venden din que non venden. E hai unha pregunta para quen estivo en anos anteriores, se vendeu máis ou menos. Esa é a nosa referencia.

P.- E como medir a asistencia?
R.-  O acceso a todo e gratuíto, co que contabilizar as persoas e difícil, porque non temos un torno ou unha venda de entradas que nos diga que pasaron 'tantas' personas, pero si sabemos a capacidade da carpa, por as medidas que ten, e sabemos que estando moi apretadiños caben catro persoas por metro cadrado; e entón, multiplicando vemos que hai máis de cinco mil persoas nos concertos e que por aquí, a fin de semana, van das trinta mil ás corenta mil personas entre concertos e queixo durante os dous días.

O queixo máis grande

P.- E nestes anos ten que haber moitas anectodas?
R.- Pois entre as anécdotas pode ser que Queixería Barral, o Clube de Fútbol de Arzúa - CSD Arzúa -  e o Concello, cada vez fan cousas máis creativas. Fixemos o queixo máis grande do mundo; a partir da escultura da queixera, que está en pedra; fixémola en queixo. E  na edición de 2019 tocoulle ao mapa do queixo en Galicia, que ten 4.500 litros de leite, pesa 450 quilogramos e ten representados o Camiño de Santiago e os monumentos máis importantes de catro principais cidades galegas. E iso chama moito a atención. Non sei se chamarlle anécdotas, pero reclamo si que son.

P.- Estas grandes reproducións vendéronse logo ao detalle…
R.- Estas pezas tan grandes teñen que curar, porque levan moito leite, pero logo partíronse en pequeñas porcións para a súa venda.

P.- No campo musical, hai previsións para aumentar espazos?
R.- Un máis grande non, porque esta carpa é das máis grandes de Europa. Traémola de Portugal. Ten quince metros de alto, vintecinco de fondo e esta é a capacide axustada para o espazo que temos para a xente que acode.
P.- Cal foi o caché máis elevado que se pagou por un grupo musical?
R.- Iso creo que é cousa máis do produtor musical…

P.- Pero é algo de dominio público…
R.- Si, pois arredor dos veinte e moitos mil, preto dos trinta mil euros, pero eu creo que cando se pagan esas cantidades, compensa. 

​A.S.Rocha
​
Baixo as Denominacións de Orixe Protexida (DOP) hai moitos e moi bos produtos, e iso non é menos certo no caso dos queixos. Pero non se pode esquecer que dúas terceiras partes do queixo que se fabrica en Galicia están fóra das denominacións. E son igualmente bos, e gozan do recoñecemento dos consumidores. E como hai que adaptarse a quen merca o produto, se se pide, por exemplo, queixo de barra, en lonchas, haberá que facelo. Pero iso si, con leite galego, e xerando riqueza na comunidade autónoma. Esta é  unha mensaxe que lanza Lito Andión, xerente de Hoxe Sociedade Cooperativa Galega (Lalín / Pontevedra) , convencido de que coa materia prima da que dispoñemos habería que remediar que de fóra veñan vender queixo que se fai aquí.

Temos en Galicia queixos especiais, distintos, moi bos, pero o queixo en lonchas é o rei…
O queixo de barra é, efectivamente, o que máis se vende. A min preocúpame moito  que o queixo co que se fan os emparedados, que se pode producir e se produce en Galicia, estea algo de lado, porque están entrando todas as semanas trailers de queixos de importanción. E iso é algo que tiñamos que aproveitar nós, transformando o leite galego. No fai falta exportar, o leite témolo aquí. E veñen de fóra vender ese tipo de queixo, e nós non somos capaces de facelo.  As veces din: exportades?, pero se non somos capaces de vender o queixo que demanda o mercado aquí, como se pode falar de exportar…?

Os queixos galegos que se fan nas DOP son para moitos fabricantes os que mais venden…
Nós temos dous queixos baixo denominación, o Tetilla e o Arzúa-Ulloa, pero o queixo que máis vendemos non ten denominación, por que é o que demanda o mercado, un queixo cremoso e brando.

Denominación e prezo van aparellados?
Que un queixo teña denominación non leva aparellado que poida ser máis caro. Ese é outro dos problemas deste sector. Poidera pensarse que estou falando en contra das denominacións, non, todo o contrario. O que quero dicir é que, ás veces, por parte da Administración, dase a entender que en Galicia so hai catro queixos. E iso é irreal.

Vostede mantén unha certa postura crítica sobre a marca Galicia Calidade, por que?
A miña forma de pensar é que a marca Galicia Calidade ten moita visibilidade, e dalle un plus ao produto fóra de Galicia. Dentro do país, Galicia Calidade non é tan valorada. Ademais, hai outra cousa, Galicia Calidade entra un pouco en contradición coas denominacións de orixe por que fala de darche o seu selo pero para un produto con DO. Pero, claro, para un producto con DO tampouco fai falla Galicia Calidade.

Poderíase estar a falar, entón, dunha duha duplicidade, aínda que iso non sexa malo?
Efectivamente.

Controles rigurosos, auditorías, iso cada vez é máis importante para avanzar na excelencia do produto…
Si, pero iso témolo case todos. As denominacións tamén pasan por eses procesos, ao mellor mais rigorosos que os de Galicia Calidade. Entendo que hai unha certa duplicidade, aínda que Galicia Calidade depende da Consellería de Industria e as denominacións son cousa de Medio Rural.

A min, Galicia Calidade interesaríame se se dirixira non só a productos con DO, senón tamen aos que  cumpriran os estándares de calidade. Estou dentro se teño calidade, pero se falamos de que só podemos etiquetar produtos con Galicia Calidade con denominación de orixe, non me interesa.

Cré que é algo que ten que cambiar?
Eu creo que si.

Eses dous terzos da produción queixeira galega que non están nas DOP, ´perden, entón, moitas oportunidades?
Estamos perdendo esa produción, que están collendo, moitas veces, empresas que veñen de fóra, importadores de queixo.

Nos prezos, axustados, algunha ventaxa haberá para os queixos galegos?
Os prezos dos queixos galegos, comparados con outras comunidades autónomas, con outros países, son moi económicos. Incluso, ás veces, parece que son ata demasiado baratos. Pero si é certo que o mercado é o que decide, ao final, o prezo. Se hai moita máis demanda que consumo, os prezos, as veces, tirámolos nós mesmos abaixo. E ese é outro dos problemas que temos en Galicia neste sector.

Hai unha cultura do queixo galego, por exemplo, no impulso do seu consumo nos centros educativos?
Creo que é unha asignatura pendente. Por un lado, a Administración debería facer iso, o labor da promoción, xa que se queremos que o sector leiteiro e o sector de produtos lácteos sexan importantes en Galicia, xa que o da produción de leite o é, que o sexa tamén o de produtos lácteos. Entón, habería que impulsar a promoción do queixo entre os nenos. No que se refire a 'Hoxe', nós estamos facendo obradoiros nos supermercados. Por exemplo, se nos chama o Eroski de Arteixo, imos alí e facemos un obradoiro de queixo para os meis pequenos. Porque moitos nenos descoñecen en parte de onde sai o leite, en liña con aquilo de que sai do cartón… E iso fácemolo nós de xeito individual, sen ningún tipo de axuda da Administración. 

E os Consellos de Denominación de Orixe Protexida, e eu formo parte de dúas, dedicamos pouco tempo a iso. Dedicamos moito á comercialización ao valo publicitario, ao camión, á publicidade en prensa, e non dedicamos ese tipo de traballos na educación. Habería  que concertar coas escolas ese tipo de ensinanzas para nenos.

Outra cousa que vexo que é unha asignatura pendente é que  á hora de buscar técnicos queixeiros resulta que non os temos. E iso por que non temos unha formación regrada en Galicia. Se pretendemos ser unha potencia no sector lácteo, no sector queixeiro, temos, dalgunha maneira, que enseñarlle á xente o que é ser queixeiro e eses postos que a  industria demanda e que non atopa.

O producto está; falta agora afondar en todo o que o complementa e enriquece, incluído o persoal especializado para ir a obxectivos novos?
Temos unha demanda de queixeiros que non é normal. Abriuse en Zamora a Escola Nacional de Queixeiros. Pero como se abre en Zamora? A Xunta fixo algo para abrir aquí algo parecido? Por que aquí tamén necesitamos iso. Non se trata dunha crítica sen máis, sería algo bo que aquí se fixera tamén.

No que se refire a 'Hoxe', cal e o balance destes últimos anos?
Levamos catro ou cinco anos mantendo a produción e estamos facendo algúns produtos novos. O que buscamos  e lograr produtos máis competitivos, para que os custos sexan máis reducidos, por que, como falamos, ao non poder subir prezos no mercado, temos que reducir custos. A queixería está ben.

E o sector?
Estivo peor. Parece que se empeza a visibilizar o sector, que ten moita potencia, pero que hai que apoiar. E iso, significa buscar respostas para facer fronte a ese queixo que está vindo de fóra en grandes cantidades, por coste ou polo que sexa. Está entrando queixo a tres euros, cando aquí, tres euros non pagan a materia prima, e un quilogramo de queixo leva dez litros de leite e se o pagas a 30 céntimos máis recollida, xa tes os tres euros. Como está entrando ese queixo de importanción aquí? Por que non se fai un control dese tipo de produto? Ou é que están desviando produto de países como Alemaña ou Polonia e están a reventarnos o mercado, a través de importadores nacionais, que moitos deles están en Galicia. Entran trailers de queixo todas as semanas.