Queixo 'tenro', de Leite Ulla
Queixo: 'Tenro', de Leite Ulla
Procedencia: A Riveira,1
Santeles, A Estrada (Pontevedra)
Tipo de leite: de vaca crú
Tamaños dispoñibles: pezas
de 500 gramos e de 1 e 1,5
quilogramos.
Queixo: 'Tenro', de Leite Ulla
Procedencia: A Riveira,1
Santeles, A Estrada (Pontevedra)
Tipo de leite: de vaca crú
Tamaños dispoñibles: pezas
de 500 gramos e de 1 e 1,5
quilogramos.
Tipo de queixo//Descrición: O queixo 'tenro' de Leite Ulla, ten pouco sal, aínda que un chisco máis que o 'fresco' que elabora tamén este fabricante (que xa está referenciado no Portal dos Queixos de Galicia). Queixo 'fresco' e queixo 'tenro' elabóranse con leite crú. Esta é, en resume, a aposta inicial de Leite Ulla.
O queixo 'tenro' ou queixo 'país' chega ao mercado en dous momentos distintos. Pode tratarse dun queixo fresco, con máis sabor e máis potencia, que reclaman parte dos consumidores e que se vende antes. E logo está outro produto que se saca con dez días de curación. Neste abano, vai a curación de catro, cinco e ata dez ou máis días. Se falamos de vinte ou de máis tempo, xa estamos diante do queixo 'de nabiza', que este produtor non traballa, pero que se pode encontrar no mercado. Segundo o grao de curación, a cortiza vai pasando do branco ao amarelo. "Cando está tostada, ,xa está curado", apunta o produtor, que ironiza sobre sabor ao sinalar que o mellor piropo que lle poden dicir sobre este 'tenro' é "que lles recorda ao queixo que facía súa avoa". Nostalxia viva, xa que logo, para os amantes dos queixos de antano.
Para elaborar tanto o 'fresco' como o 'tenro' non se desnata o leite, que se obtén a partir dunha alimentación dun gando que non está estabulado ao cento por cento. Traballar con leite crú ten inconvintes á hora da fabricación, por ser un proceso máis complicado, pero o resultado é o queixo que se facía hai moitas décadas, mentres que o pasteurizado é do que máis abonda no mercado e ten moito onde elixir o consumidor.
Aínda que se trata dun produto ao que no que se lle retirou a tona, cómpre sinalar que a materia graxa non se comporta do mesmo xeito nos queixos frescos que nos madurados. Quere dicir isto que cando se trata dun queixo fresco ou dun queixo tenro -como é o caso-, as graxas non están tan saturadas.
Suxestións de consumo e conservación: Á hora de casar produtos e sabores, e tirando das experiencias de compradores, require o 'tenro' viños con algo máis de corpo que os que se poideran utilizar para o 'fresco' e ten este produto nas anchoas un dos seus mellores aliados. E na cociña promete o xogo de queixos como o Arzúa-Ulloa.
Se andando os días colle, non mofo, senón una certa pátina branca -porque non leva parafina nen ningún tipo de conservante-, abonda con cepillalo. Non hai ningún problema se se lava, pero entón hai que secalo ben. Tamén é ideal para degustar con pan de millo, con uvas ou con confeituras. E pode comerse todiño, codia incluída, xa que é totalmente natural e provocada polo paso dos días no proceso de curación.
O queixo 'tenro' ou queixo 'país' chega ao mercado en dous momentos distintos. Pode tratarse dun queixo fresco, con máis sabor e máis potencia, que reclaman parte dos consumidores e que se vende antes. E logo está outro produto que se saca con dez días de curación. Neste abano, vai a curación de catro, cinco e ata dez ou máis días. Se falamos de vinte ou de máis tempo, xa estamos diante do queixo 'de nabiza', que este produtor non traballa, pero que se pode encontrar no mercado. Segundo o grao de curación, a cortiza vai pasando do branco ao amarelo. "Cando está tostada, ,xa está curado", apunta o produtor, que ironiza sobre sabor ao sinalar que o mellor piropo que lle poden dicir sobre este 'tenro' é "que lles recorda ao queixo que facía súa avoa". Nostalxia viva, xa que logo, para os amantes dos queixos de antano.
Para elaborar tanto o 'fresco' como o 'tenro' non se desnata o leite, que se obtén a partir dunha alimentación dun gando que non está estabulado ao cento por cento. Traballar con leite crú ten inconvintes á hora da fabricación, por ser un proceso máis complicado, pero o resultado é o queixo que se facía hai moitas décadas, mentres que o pasteurizado é do que máis abonda no mercado e ten moito onde elixir o consumidor.
Aínda que se trata dun produto ao que no que se lle retirou a tona, cómpre sinalar que a materia graxa non se comporta do mesmo xeito nos queixos frescos que nos madurados. Quere dicir isto que cando se trata dun queixo fresco ou dun queixo tenro -como é o caso-, as graxas non están tan saturadas.
Suxestións de consumo e conservación: Á hora de casar produtos e sabores, e tirando das experiencias de compradores, require o 'tenro' viños con algo máis de corpo que os que se poideran utilizar para o 'fresco' e ten este produto nas anchoas un dos seus mellores aliados. E na cociña promete o xogo de queixos como o Arzúa-Ulloa.
Se andando os días colle, non mofo, senón una certa pátina branca -porque non leva parafina nen ningún tipo de conservante-, abonda con cepillalo. Non hai ningún problema se se lava, pero entón hai que secalo ben. Tamén é ideal para degustar con pan de millo, con uvas ou con confeituras. E pode comerse todiño, codia incluída, xa que é totalmente natural e provocada polo paso dos días no proceso de curación.
Fuente RSS
