​

Nome do queixo: 'Tetilla'

Procedencia: Outeiro, Acebedo do Río,
Celanova (Ourense)

Tipo de leite: de vaca pasteurizado

Tamaños dispoñibles:
​Pezas de 1 quilogramo, aproximadamente
​
Fabricante: Quesos Feijoo

Tipo de queixo//Descrición: Feijoo elabora o seu 'Tetilla' con leite pasteurizada de vaca. Trátase dun queixo de cor branca, bastante cremoso e uniforme e cun recendo lixeiramente acedo. O tacto en boca é manteigoso, recordando o sabor do leite fresco.É lixeiramente salgado e sen presenza de ollos.

A maduración en cámara ten que ser, como mínimo, de oito días, contados a partir do seguinte da elaboración. Entre as súas características está tamén a de contar cunha cortiza máis dura, que lle dá consistencia. O seu punto de acedume non é tan marcado, por exemplo, como  o que poden ter os queixos que se fabrican no norte de Galicia.

Suxestións de consumo e conservación: 
​
Esta queixería ourensá ten na provincia o seu principal mercado, pero ofrece e vende os seus productos  a calquer punto de Galicia e de España, a través da súa tenda on line, coa rapidez e os  baixos custos engadidos sobre os produtos que estes novos medios de comercialización permiten. A súa conservación recoméndase entre os catro e os seis graos centígrados, mentres que o consumo debe ser sempre a temperatura ambiente. A este respecto, recomenda a Denominación de Orixe Protexida 'Queixo Tetilla' conservalo na parte baixa do frigorífico e sacalo unha hora antes do seu consumo,para  "gozalo completamente so ou acompañado, en toros ou fundido".

 Culinariamente, é un dos queixos galegos que máis xogo da nos fogóns  pero as súas posibilidades de sempre van moito máis aló, xa que se trata dun queixo cun sabor moi especial que o converteu no queixo galego con máis proxección internacional.  Independentemente  da parella que noutros casos se lle poida buscar, o fabricante aposta por un viño branco, a poder ser un alvariño ou un godello. Calquer viño branco afroitado ou suave pode ir ben.

Quesos Feijoo ten adscrito o seu 'Tetilla' a Galicia Calidade, que lle aporta, fundamentalmente, a captación de clientes en puntos como Madrid, Barcelona ou Alacante. Iso, sobre todo, porque ao ter o selo de Galicia Calidade o queixo de Tetilla que o fabricante manda para estas zonas, asegura a queixería que lle dá un "plus" que os compradores valoran.
​
A día de hoxe, esté é o único queixo de 'Tetilla' que se elabora na provincia de Ourense, e fáise practicamente desde o momento en que se puxo en marcha a queixería - hai máis de 70 anos-. Na actualidade elabórase baixo a Denominación de Orixe Protexida do mesmo nome.
 

Tipo de queixo//Descrición: Queixo curado durante un período de 45 días para o formato San Simón da Costa grande e de 30 días para o caso do Bufón. Afúmase con labras de bidueiro, o que lle dá o seu característico e diferenciado sabor e que, segundo destaca o produtor, convérteo nun produto exclusivo, que o diferenza de todos os queixos galegos e practicamente de todos os do mundo. Como o resto dos queixos acollidos á Denominación de Orixe Protexida (DOP) San Simón da Costa, presenta unha cotiza afumada, dura e inelástica, dun a tres milímetros de grosor, de cor amarela-ocre e algo graxenta. A pasta coa que está elaborado presenta unha textura fina, graxa, semicurada, semielástica e densa, de cor entre branca e amarela. É unha pasta suave ao corte, cun aroma e sabor característicos nos que o seu afumado xoga un papel fundamental.

Para a elaboración deste queixo amparado pola DOP San Simón da Costa emprégase  leite natural e enteiro, cun procedemento que - se se atende ás lendas  que se van mantendo dunhas xeracións a outras- remóntase aos pobos da civilización castrexa, que poideran proceder das tribus celtas e que situaron nos montes da Serra da Carba e do Xistral.

Suxestións de consumo e conservación: Como todos os queixos da Denominación de Orixe Protexida San Simón da Costa, é un produto ideal para as sobremesas e para degustar a calquera hora do día. E  tamén para traballar na cociña, sen máis límite, case, que o que veña marcado polas habilidades  e bo facer dos cociñeiros, que non dubidan en aproveitalo para elaborar exclusivas salsas, e mesmo coa propia cuberta do queixo, perfectamente comestible. Marida á perfección con viños galegos tintos e brancos, como cunha boa cervexa.

Queixería Daniberto pon especial énfase na produción, coidando valores de antano e tentando ser fiel á tradición. Busca tamén ampliar mercado e chegar a padales distintos, polo que nos últimos anos sacou novas propostas. Pero o San Simón e o Queixo de Tetilla seguen a ser os seus reclamos máis fortes cara a un consumidor esixente. Estes dous queixos están inscritos, respectivamente, nas DOP do mesmo nome, e están acollidos a Galicia Calidade, un selo da Xunta que certifica a orixe galega do produto e a súa calidade. Actualmente son unhas 140 empresas a uns 600 produtos ligados a este certificado da Comunidade Autónoma.

​
​Queixo: 'Tenro',  de Leite Ulla

Procedencia: A Riveira,1
Santeles, A Estrada (Pontevedra)

Tipo de leite: de vaca crú
​
​Tamaños dispoñibles: pezas
de 500 gramos e de 1 e 1,5
​quilogramos.

Tipo de queixo//Descrición:  O queixo 'tenro' de Leite Ulla, ten pouco sal, aínda que un chisco máis que o 'fresco' que elabora tamén este fabricante  (que xa está referenciado no Portal dos Queixos de Galicia). Queixo 'fresco' e queixo 'tenro'  elabóranse con leite crú. Esta é, en resume, a aposta inicial de Leite Ulla.

O queixo 'tenro' ou queixo 'país' chega ao mercado en dous momentos distintos. Pode tratarse dun queixo fresco, con máis sabor e máis potencia, que reclaman parte dos consumidores e que se vende antes. E logo está outro produto que se saca con dez días de curación.  Neste abano, vai a curación de catro, cinco e ata dez ou máis días. Se falamos de vinte ou de máis tempo, xa estamos diante do queixo 'de nabiza', que este produtor non traballa, pero que se pode encontrar no mercado. Segundo o grao de curación, a cortiza vai pasando  do branco ao amarelo. "Cando está tostada, ,xa está curado", apunta o produtor, que ironiza sobre sabor ao sinalar que o mellor piropo que lle poden dicir sobre este 'tenro' é "que lles recorda ao queixo que facía súa avoa". Nostalxia viva, xa que logo, para os amantes dos queixos de antano.
 
 Para elaborar tanto o 'fresco' como o 'tenro' non se desnata o leite, que se obtén a partir dunha alimentación dun gando que non está estabulado ao cento por cento. Traballar con leite crú ten inconvintes á hora da fabricación, por ser un proceso máis complicado, pero o resultado é o queixo que se facía hai moitas décadas, mentres que o pasteurizado é do que máis abonda no mercado e ten moito onde elixir o consumidor.
  
Aínda que se trata dun produto ao que no que se lle retirou a tona, cómpre sinalar que a materia graxa non se comporta do mesmo xeito nos queixos frescos que nos madurados. Quere dicir isto que cando se trata dun queixo fresco ou dun queixo tenro -como é o caso-, as graxas non están tan saturadas.
 
Suxestións de consumo e conservación: Á hora de casar produtos e sabores, e tirando das experiencias de compradores, require o 'tenro' viños con algo máis de corpo que os que se poideran utilizar para o 'fresco' e ten este produto nas  anchoas un dos seus mellores aliados. E na cociña promete o xogo de queixos como o Arzúa-Ulloa. 

Se andando os días colle, non mofo, senón una certa pátina branca -porque non leva parafina nen ningún tipo de conservante-, abonda con cepillalo. Non hai ningún problema se se lava, pero entón hai que secalo ben. Tamén é ideal para degustar con pan de millo, con uvas ou con confeituras. E pode comerse todiño, codia incluída, xa que é totalmente natural e provocada polo paso dos días no proceso de curación. 
​