A Festa do Requeixo da Capela congregou hoxe a máis de 5.000 persoas na súa trixésima edición, na que se puxeron á venda arredor de 6.000 terrinas deste prezado produto da comarca coruñesa do Eume. A xornada estivo marcada polo bo tempo e por unha ampla oferta expositora, con  28 vendedores nas carpas e outros 60 repartidos por todo o recinto feiral.

Entre as novidades, este ano acudiron representacións da denominación de orixe Rías Baixas e da Ribeira Sacra. A ambientación da festa foi nesta ocasión, "moi rural", segundo resaltou a xerente da Cooperativa Campo Capela, Ana Vence, xa que se pretendeu facer un encontro con múltiples connotacións ao campo galego e cunha orientación destinada tamén aos nenos, con xogos como un laberinto e outros motivos como un tractor ou unha vaca e unha araña xigantes, todo elaborado a partir de pacas e rolos de herba seca.

A Cooperativa Campo Capela, que xunto co concello e coa colaboración veciñal, organizan este encontro, sacou este ano un novo produto, un queixo de inverno que non estivo hoxe á venda, xa que se fixo con leite recollido entre setembro e marzo e xa se esgotou.

O pregón

O pregón deste ano estivo adicado ao mestre e escritor Xabier P. Docampo, finado o pasado mes de xuño na Coruña. Foi pronunciado polo seu fillo, Xabier, fotógrafo e ilustrador, que teceu a historia voltando a moito tempo atrás, antes de que houbera gando na casa.
Argumentou que o único vestixio que ao parecer hai no mundo dese proceso no que o gando pasou de ser bravo a doméstico está en Galicia. Aquí atopouse o corpo dunha muller que os científicos lle puxeron de nome Elba. Era persoa nova e morreu nun accidente cando a  acompañaban bois e vacas, que daquela aínda eran salvaxes e as vacas aínda non se deixaban muxir.

Puxo  o pregoeiro a Elba nesta historia como a inventora dos nomes dos animais, un primeiro e fundamental paso para a súa domesticación, aínda que tiveran que pasar miles de anos para que as vacas chegaran a deixarse munguir. E lembrou que concluíron os científicos que aínda que non era do lugar onde morrera, Elba perdeu a vida "nun terreo de rochas graníticas, como é A Capela e de gando salvaxe que aquí tanto hai".

Receitas con requeixo

Para a ocasión, convocouse tamén unha nova edición do concurso de receitas con requeixo, tanto para pratos doces como para para pratos salgados, con premios para os dous primeiros clasificados.
​
Houbo igualmente exposicións de artesanía ou maquinaria agrícola, degustación de produtos, e boa música durante toda a xornada, que rematou cunha noite folk amenizada por 'Tiruleque' e 'A Roda'.

Todos os anos, nos últimos trinta, coincidindo co domingo co que pecha o mes de agosto, o municipio coruñés da Capela exalta un dos seus productos máis prezados: o requeixo. Conxuga o encontro tradición e popularidade, nunha comarca -a do Eume - que en cada convocatoria concita a participación de miles de asistentes, que degustan na propia localidade o producto, como sobremesa. Pero son moitos tamén os que o levan para convidar a familiares e amigos. 
 
É este o segundo ano no que o concello oferta aos visitantes unhas instalacións moito máis amplas. Hai espazo para case todo, incluídos un amplos e repatidos aparcadoiros e unha chaira para darlle acubillo aos amantes da música, que terán a oportunidade de desfrutar das evolucións  de formacións como Lendas Ártabras, No Cómbaro, Abrindo Rejo e a Brincadeira. Na noite do domingo, en clave de folk, será tempo de Tiruleque e A Roda.
​
A Festa do Requeixo da Capela é esforzo no que ademais do concello traballan os propios viciños é a Cooperativa de Produtos do Campo da Capela. Entre os moitos produtos da coopetiva, están diversas varidades de queixos elaborados con leite cru, entre elas a súa recoñecida Tetilla.

Iniciado o último decenio do século pasado, púñase en marcha na vilalbesa parroquia de San Simón da Costa unha das fábricas cuxa contribución non fixo máis que impulsar un dos queixos galegos máis estimados, con máis sona e cun futuro que para eles quixesen outros moitos produtos do país. Queixería don Gabino entrecrúzase e barállase na historia recente coa doutras fábricas que tiveron un teñen orixe no lugar onde se fai un queixo para moitos difícil de repetir.

Don Gabino púxose en marcha -ao tempo que o fixeron outras cinco pequenas empresas- con gando propio. O modelo era unha miniqueixería. Algo despois, cando as vendas foron axudando, comezou a tomar novas dimensións a fabricación, con algo de leite engadido que, pasando o tempo, chegou a ser xa un recurso externo definitivo.

Eran aqueles, tempos nos que, coa alternativa co vacuno de carne, ao queixo se lle sacaba  un certo redemento. Aínda que campaba daquela a sombra tan alongada como europea da taxa do leite, e aquelas multas por sobreprodución que tantos desgustos lle trouxeron aos gandeiros.

Son todas estas, pinceladas que traza Cristina Román Candemil, que xunto  coa súa parella, Iván Díaz Souto, traballan día a día na elaboración do producto. Tomaron man do negocio no 2014, ano no que se xubilaron os impulsores do proxecto. E, pois, empresa familar.

No que se refiere a produción, apunta Cristina Román que no inicio comezaron cuns sete queixos ao día. Hoxe elaboran arredor duns 40 por xornada. Apuntan que "non son moitos", porque  se trata dunha quexería pequena, sen moita produción. Poderían ser, anualmente, da orde dos dez mil quilogramos os que preparan para o mercado.

As ventas, ademais da facerse na tenda da queixería, teñen saída para esta marca en múltiples feiras galegas, así como en pequenas tendas. Se acaso, buscan a proxeción do seu San Simón nalgúns puntos de Asturias e Cantabria, e algo de mercado "fóra de España, pero pouco", apunta Cristina Román, que recoñece que non están na avanzada organizada de produtores do San Simón que están promovendo ventas fóra de España, porque, pola dimensión da fábrica, "non nos compensa estar aí", sinala.

Para gustos…, hai afumados

Non oculta que están satisfeitos en Don Gabino  coa produción e coa calidade, porque entende que sexa cal sexa o fabricante deste queixo da comarca vilalbesa, a súa elaboración e sempre atractiva -afumando ou salgando mais no menos, ou  aplicando pequeñas vantaxes ou recursos-. Todo iso  marca as diferencias para os compradores.

Don Gabino pon no mercado o San Simón da Costa de sempre, cunha curación mínima de 30 días para os formatos pequeños e 45 para os grandes, cun producto estrela de seis a oito meses de curación, sen olvidar, claro o patelo (o queixo galego do país de sempre).