A fábrica de Lácteos de Moeche (A Coruña) ten a súa orixe no ano 1955, ano no que o pai do actual copropietario e director -Juan García Camiñas- empezaba a elaborar o produto, como unha actividade máis dentro dos seus negocios, sempre relacionados coa agricultura e a gandería, aínda que se dedicaba tamén á compra-venda de predios e a facer plantacións.  Ademais de Juan García - coñecido aco alcume de 'Manolo'- a fábrica ten un segundo socio, o seu irmán, aínda que non ten relación ninguna co negocio.

Este produtor elabora desde hai máis de 70 anos o queixo de Moeche "de toda a vida", que vén ser o queixo do país de sempre, aínda que coa peculiaridade de que na súa maduración empréganse arredor de 15 días máis. Fabrica tamén un 'Tetilla' e, xunto co tradicional queixo de barra, presentou o o pasado ano o queixo 'Ecolóxico', preparado con leite pasteurizado de vaca e baixo a a tutela co Consello Regulador de Agricultura Ecolóxica de Galicia (Craega).

Produción e emprego

Lácteos de Moeche produce diariamente uns 2.000 quilogramos de queixos, o que a converte nunha empresa camiño de mediana no sector en Galicia, que conta cunha fábrica "bastante mecanizada e automatizada, en palabras de Juan García, quen afirma que lle gusta predicar que "o queixo faise con máquinas", e que non fai falla facelo coas máns.

Na fábrica traballan 14 persoas e os seus produtos véndense integrante en Galicia. Van, fundamentalmente, para as grandes áreas, pero tamén para as tendas tradicionais, aínda que recoñece o fabricante que neste último caso o mercado "vai indo a menos". Actualmente, unha parte significativa dos produtos van parar aos andeis de Gadis, Froid, Eroski, Carrefour e Alcampo. Todo iso sen esquecer as tendas gourmet. Desde o ano pasado tamén están nas tendas ecolóxicas, co seu produto propio.

O leite con que se fabrican estes queixos é pasteurizado, mesmo o que se utiliza para a elaborar a 'Tetilla', sen esquecer  o 'Nabiza' de sempre, moi mantecoso e suave -con moi pouca acedume e casi untable polo brando que é-. Trátase este último dun produto que resalta Juan García que se podería identificar co Arzúa-Ulla.

Queixo tradicional

Ironiza que lle gustaría estar con este queixo dentro da Denominación de Orixe Protexida Arzúa-Ulla, que "estiran, pero non chega tan arriba", aínda que resalta que na zona norte da Coruña,  na que se atopa a súa fábrica, "hai moi boas queixerías" e cita Queserías del Eume, Campo Capela, Lorán, Prado e outras moitas que "están fóra desas denominacións de orixe". Argumenta que "somos moito máis antigas" e que fan un queixo máis tradicional, para engadir que "son temas xeográficos que non imos poder cambiar, loxicamente".

Lácteos de Moeche ten unha facturación anual que se aproxima aos dous millóns de euros, cifra que pretenden mellorar ao peche de 2019, aínda que non parece ser esta a maior preocupación para a empresa, senón a de facer un queixo de calidade que teña aceptación no mercado. 

A.S.Rocha
Na comarca lucense da Terra Chá, onde se elabora un queixo afumado que se se producira nunha economía a escala internacional estaría a cotío  nas mellores mesas de medio mundo, hai tamén importantes propostas que pasan desapercibidas por que non se coñecen tanto ou case nada. Nin o seu nome. Deixemos fóra, xa que logo, o queixo San Simón da Costa e, por unha vez, tamén, ese 'patelo' que resume na nomenclatura chairense o queixo do país, o de Galicia de toda a vida. Pero aquí faise ademais un requeixo que ten tanta tradición ou máis que o 'San Simón' ou que o  'patelo'. Está igualmente outro produto rebuscado, tan clásico e antergo como descoñecido polo seu nome: o 'cáparo'. 

Dicir requeixo é dicir queixo fresco na comarca vilalbesa. Pero cousa moi distinta é falar do 'cáparo', termo que non recolle a Academia da Lingua Galega (RAG) e que na lingua de  Camões equivale a falar do coágulo protéico que se produce na fabricación do queixo. Ten unha segunda acepción, a de tona do queixo fervido que se come untada no pan. 

'Requeixo', 'requeixón' ou 'cáparo'

Sen afinar moito máis en cuestións de matiz, o responsable dunha das queixerías de San Simón Casta (Fontelas) , Javier Piñeiro López, lembra que o 'requesón' é na súa zona, é o que se chama 'cáparo'. Produto que na casa dos seus pais se preparaba fervendo o soro do leite. Iso non é, desde logo, queixo, nin requeixo. "O requeixo é un queixo fresco, moi fluído" que  queda líquido e que se emprega como sobremesa, sinala. E o desta zona e de culler (pola súa densidade).

O requeixo, afirma Javier Piñeiro, ten tanta ou máis tradición que o propio 'San Simón' ou o 'patelo'. Anos atrás, o 'San Simón'  tiña máis recoñecemento cara ao consumidor. Pero, na súa casa lembra que se facían os 'patelos' -sobre todo para o consumo familiar-, e o requeixo como postre para as festas e para degustar na casa.

O requeixo tiña moito éxito, porque cun "caldeiro de leite", sinala Javier Piñeiro- "facías unha sobremesa para toda a familia". E se a iso de lle engadía "que tiñas abellas e algunha colmea e producías algo de mel…", o resultado era un doce exquisito  para ocasións especiais.

Queixería Fontelas fabrica desde sempre o requeixo, que concibe como un produto artesán, laborioso, que non se presta de momento para traballalo a gran escala. É  produto de fabricación longa e moi artesano que ten destino en feiras, clientes e restaurantes, en boa parte de encarga. 

Hai cinco ou seis décadas -cando algúns mariscos hoxe tan cobizados como caros se puñan nos bares a puñados como reclamo de balde para acompañar os  chiquitos e as purrelas de barril- o Nadal  transcorría coma un ensaio gastronómico xeral, no que aparecían na mesa as mellores e máis variadas viandas. Calidade e cantidade. E para os amantes de peixes e carnes, íase incorporando unha terceira vía: a do marisco, que a tradición evitou que nalgúns casos non chegase a ser monográfico no 24 pola noite ou na fin de ano. E nese ensaio xeral, estaba e segue a estar o queixo. Daquela, como sobremesa, esperaba ocasión omnipresente, a 'tetilla', o 'patelo', de ganchete sempre co marmelo. Casualidade ou non, hai uns días, chegaba a referencia dos mellores queixos galegos para 2020, e tamén a dos marmelos.

Galicia,  sen deixar de lado cantidades, mantén esas 'calidades' que este mesmo ano faguerán que peche con máis de cinco millóns de visitantes. E rematou exercicio coa XXII Cata de Queixos, que se celebrou nesta ocasión no moañés Pazo de A Toxeiriña (Pontevedra).

Deste xeito -nestas datas, nas que se valora especialmente o bo labor do mundo de fabricantes e  produtores- os queixos galardoados estarán en moitas mesas, empezando polos que obtiveron o máximo galardón:  Queixería don Crisanto (ouro na Denominación de Orixe Protexida -DOP- Tetilla); Arquesán, de Agrodespensa S.L. (ouro na DOP Arzúa-Ulloa); Queixos Castelao de Brañas (ouro na DOP Cebreiro); e Queixerías Prestes (ouro na DOP San Simón da Costa). Dentro da DOP Arzúa-Ulloa, na variedade de curado, o quinto e último 'ouro' foi para Arqueixal.
​
Houbo, xa que logo, outros múltiples recoñecementos de prata e bronce para produtores de cada unha das catro Denominacións de Orixe Protexida, con frecuencia gañadores en pasadas edicións de primeiros premios como os dos afortunados deste ano que, sen dúbida, incrementarán vendas. Os mellores queixos da tempada xa están nos andeis de tendas e supermercados. ¡A desfrutalos!.
 

Os fabricantes do queixo 'Galmesano' pasan por seren ser hoxe en día os únicos do Estado  que elaboran o produto coa súa propia técnica, co que non se encadran en ningunha denominación. Trátase dun queixo curado (semigraxo, de longa maduración) de pasta dura cocida, cuxo proceso de elaboración se desenvolve totalmente no concello coruñés de Arzúa (Lugar de Teiraboa s/n). Faise  partir do leite de  vacas en réxime de pastoreo seleccionadas pola propia queixería. Empregan unha fermentación indirecta de elaboración, xa se ten como norma non traballar con fermentos industriais.

Outro aspecto importante do proceso de fabricación é que traballan cun secadoiro propio, con temperatura e humidade controladas. Teñen un afinador que fai volteos e cepillados e o periodo de curación é dun mínimo de 12 meses, aínda que pode acadar os 24 meses.
Unha nota característica máis deste queixo e que leva ata 16 litros de leite por quilogramo. É, polo tanto, moi láctico, cunha codia natural, sen ningún tipo de parafina nen recubrimento artificial, senón que é o mesmo produto o que vai armando a capa e súa protección. Tampouco hai salgado directo, senón por salmoira, en balsas, durante un período de quince días.

Versatilidade

Polo demais, desde que sae da queixería e chega as mans do consumidor, preséntase como un queixo moi versátil que tanto se pode presentar en táboas, acompañando a un manchego, ou a  outros queixos galegos e mesmo a outros de factura internacional.

E as posibilidades que ten na cociña son moi importantes. Funciona como queixo para fundir, raiar, grellar,para traballar con  pastas, risottos, ensaladas, como aperitivo e mesmo en postres. No que refiere á relación cos viños, mantén amplamente a maridaxe, e vai ben con brancos e tintos galegos.

O 'Galmesano' reforza a marca en Galicia e  está abrindo mercados tamén fóra da Comunicade Autónoma, como por exemplo en Asturias e Bilbao -en proxección pola zona do norte español- con incursións ademais en Castela e León, Cataluña, Madrid, na zona da Costa do Sol e incluso en varios países extranxeiros.

Elaboración, calidade e prezo

Este queixo está feito de forma artesanal Os seus custos de elaboración, as materias primas empregadas -en cantidade e calidade- e a súa longa maduración, fan que o quilogramo ande arredor dos 24-25 euros. E consumidores consultados coinciden en que paga a pena.
O fabricante traballa moito con establecementos especializados, tendas gourmets, charcuterías e, por suposto, co canal Horeca.

Son queixos artesanais, con pezas que rondan doce quilogramos, dos que se sacan logo ás cuñas que se poñen a venda en tendas, supermercados e nas propias feiras dos queixos galegos, con prezos, segundo tamaño que poden ir entre os sete e os doce euros.
​
É este un queixo que se conserva -enteiro- entre os oito e os catro graos e, unha vez aberto, envolveito en plástico fino de cociña  no frigorífico. O consumo preferente dos queixos que saen de fábrica de 18 quilogramos é de sete meses -consumo preferente, que non caducidade, resalta Alvaro García, do departamento comercial de 'Galmesano'.

O produto
​
A empresa que fai o queixo 'Galmesano',  recolleu o labor desenvolvido pola queixería La Arzuana, retomando a elaboración dun queixo duro de pasta cocida que xa facían os anteriores fabricantes. Séguese o labor tradicional dos queixos de pasta dura cocida prensada que se preparan en países como Francia, Italia ou Holanda. Non hai esa tradición en España, polo que para os amantes do queixo é unha boa oportunidade para coñecer un producto moi especial, que lle da variedade, prestancia e valor engadido ao todo o que xa se fai en Galicia.

​Unha vez máis - cara final do ano- está en marcha unha nova edición das Catas Oficiais  dos Queixos e Meles de Galicia, para premiar os mellores de cada unha destas áreas produtivas, tradicionalmente ligados as sobremesas e agora, afortunadamente, cada vez máis valorados, consumidos e utilizados no tan amplo como variado mundo da gastronomía.

A XXII Cata dos Queixos de Galicia comezou onte xoves  e rematou hoxe no santiagués Centro Integrado de Formación Profesional (CIFP) Compostela. Participaron 36 fabricantes, que aportaron un total de 61 mostas das catro denominacións de orixe protexida (DOP), ás que se poden acoller moitos dos queixos que se elaboran na Comunidade Autónoma (DOP Queixo Tetilla, DOP Arzúa-Ulloa, DOP San Simón da Costa e DOP Cebreiro).

Na edición do ano pasado, participaron 59 queixerías, con total de 70 mostas. Polo tanto, menos fabricantes nesta ocasión e menos referencias sometidas ao criterio do xurado calificador para acceder aos primeiros postos. Os galardoados serán sen dúbida, dos preferidos no 2020 a hora de escoller marcas e referencias nos andeis de tendas e supermercados.  

As mostras

No proceso de recollida, os queixos e meles participantes identifícanse cun número de mostra que, posteriormente, se muda por outro antes de proceder á cata, garantindo así de maneira fidedigna o anonimato das mostras en todo momento. As caixas que conteñen os queixos e os meles non portan ningunha marca que permita ser identificada e permanecen precintadas e custodiadas ata o momento de cada cata.

No tocante aos queixos, as mostras presentadas distribuíronse da seguinte forma: 26 queixos inscritos da DOP Queixo Tetilla; 18 queixos na categoría DOP Arzúa-Ulloa; e seis queixos que compitiron como Arzúa-Ulloa curado; nove pertencentes á DOP San Simón da Costa e dúas  queixerías na categoría de queixo fresco da DOP Cebreiro. No caso dos meles, participaron 20 industrias que inscribiron 14 referencias para concursar na categoría “A” de Meles Monoflorais e 18 para a categoría “B”, correspondente a Meles Multiflorais.

O panel da cata

O panel da XXII Cata dos Queixos contou coa presenza de cinco membros do panel de cata de Medio Rural, aos que se sumaron nomes como o de Iria Espinosa, xefa de cociña do laureado Árbore da Veira, galardoado cunha Estrella Michelin. Tamén estivo Isabel Marcos, responsable técnica e de calidade no Consello Regulador da DOP Cabrales, e Artur Yuste i Tarragó, director xeral do Grupo Cuevas, unha das maiores plataformas loxísticas de distribución alimentaria desde 1867. Entre os persoeiros máis mediáticos, súmanse a química coruñesa e divulgadora científica, protagonista de Órbita Laika —La 2 de TVE—, Deborah García; e unha das caras máis coñecidas da Televisión de Galicia; e o presentador de Larpeiros, Adrián Díaz. Sen saír da Compañía de Radio Televisión de Galicia, tamén participou Anxo Vázquez Pernas, director dos primeiros programas televisivos especializados en información agraria da Labranza e do Agro. Por último, exerceu tamén como catador Francisco J. Fernández Eiros, experto en análise sensorial de produtos lácteos e membro do panel de cata da APLTA.

No que respecta á XVIII Cata dos Meles, ademais dos catro membros do panel de cata da IXP Mel de Galicia, incorporáronse tres profesionais máis. Dunha banda, o xornalista e profesor universitario, Manuel Gago, coñecido tamén por ser o director do portal de divulgación do Consello da Cultura Galega e editor do blog Capítulo 0 (as súas publicacións converteno en todo un referente no ámbito da divulgación histórica, gastronómica e cultural). Acompañaronno Ana Pascual Maté, coordinadora académica do Grao de Nutrición Humana e Dietética da Universidade Isabel I de Burgos e membro do grupo de análise sensorial da IHC -International Honey Commission-. Por último, participou tamén a televisiva Teresa Abalde, fotógrafa e interiorista, máis coñecida por acadar a segunda posición no 'talent show culinario MasterChef'.

Despois das horas previas á celebración o pasado domingo da XI Feira do Queixo do Eume e o Mel de Goente -con choivas abundantes durante a madrugada, que afectaron ao pavimento de cemento do  recinto cuberto- á actividade  comercial e a trasfega de visitantes e mercadorías foron xenerosas nas horas previas ao xantar,  e pola tarde. As estimacións, sen afán de ser exhaustivos, poderían estar en máis de 4.000 visitantes, segundo os cálculos aproximados da conselleira delegada especial de Turismo, Comercio e Hostalería do concello das Pontes (A Coruña), Elena López.

Nesta undécima edición, coincidiu a representante municipal coa opinión de boa parte dos vendores: houbo unha maior proxección do feiral, ao quedar libre moito do espazo da carpa, que antes se reservaba na parte central para xantar. O domingo, neste espazo, presentábanse moitas propostas, como as de queixos e meles de diversa procedencia, e máis da metade de trintena de postos de venta que asistiron.

Entre as ofertas da xornada dominical na pontesa parroquia de Goente, trunfou especialmente, a mostra de 'Xantares', con diferentes degustacións, que incluiron unha maridaxe coa única raza autóctona de porco, o celta. Voaron as bandexas coas propostas culinarias a partir de tostas co queixo local -do Eume-, mel de Goente e touciño entrefrebado. E non faltaron 'bolos preñados', amburguesa con queixo do Eume  e carne porco, e sobremesa co requeixo local. E, como sempre, houbo freixós.

Estima Elena López -a partir de datos de 2018, no que se podería  estar a falar de arredor duns 4.000 visitantes-, que tendo en conta a fluencia de xente da mañá do domingo  e das previsións da tarde, o número de asistentes podería ir camiño dos 5.000, pero o tempo tampouco axudou moito despois do xantar.

Entre as novidades, destacou a concelleira de Turismo, Comercio e Hostalería esta mostra de 'Xantares', na que se lle fixeron aos visitantes propostas intesantes, como a maridaxe de produtos co queixo e mel  locais.  A degustación tivo unha excelente acollida e puxéronse en bandexa para os asistentes uns cincocentos pinchos. 
​

Biscato, que ven a ser unha pequena porción de algo, por exemplo, dunha leira -e máis grande, xa que logo, que o biscallo que levan os paxaros no peteiro para darlle de comer ás crías-, vai camiño dun ano que é tamén o nome  dun queixo galego. Moi especial, porque se trata dun elaborado de vaca con leite cru, de pasta branda e cortiza amofada, que destaca o fabricante que ten "moita personalidade", xa que aporta sabores e recendos  que lembran o pasto e os matices da alta montaña, con olores lugueses e con Francia de fondo.

Detrás do proxecto están María Veiga Duarte e Miguel Garea García, os dous veterinarios. O leite procede dun único rabaño, que está á beira da queixería, que se atopa nunha pequeña aldea de Labrada chamada Xiros, no municipio lucense de Guitiriz. Trabállase con este gando o pastoreo rotacional, con moito terreno arredor para poder pastar, un valor engadido que se nota logo no produto final.

Como se trata de dous veterinarios, a nutrición e a sanidade do gando, no seu conxunto, é traballo do que se encargan eles directamente, "e así é como se fose o noso propio rebaño", argumenta María Veiga.

Na  fábrica fanse queixos de pasta branda. Queixos dunha maduración intermedia, que se elaboran "dun xeito moi distinto ao que estamos afeitos". E iso porque se va fan sen prensa e con moito máis soro do habitual que no caso dos outros queixos.

E un dato moi interesante no proceso de elaboración: a fábrica está xunto á granxa, e a  queixería está máis baixa que a leitería.  "E baixamos o leite por gravidade, non o tocamos", destaca. As características organolépticas do leite entre a baixada por gravidade -que non o modifica- e que non hai lipólise (degradación dos lípidos), nen osixenación, xunto co leite crú, "fai que os queixos sexan moito máis intensos en sabor.

O control do leite crú

O rabaño do gando a partir do cal se elabora queixo con leite crú esixe un control moito maior. Isto é ben sabido por os fabricantes que ofrecen este tipo de produtos. E advirte María Veiga que a realidade e que  "se tivesemos tuberculose ou brucelose dentro da granxa non poderiamos producir con leite crú". E a listeria, que é o outro problema que pode ter o queixo con leite crú, "a realidade é que tendo ben vixiados os silos -que é o que normalmente da problemas de listeria- é bastante controlable".

"Cal é o problema?, que pensamos que os queixos de leite pasteurizada non poden ter patoloxías ". A realidade e que moitas das patoloxías que teñen os queixos ou dos  problemas que poden ter están en mans da xente que os elabora, porque a listeria é unha bacteria obícua - a brucelose e a tuberculose non- pero en Galicia somos indemnes, así que  en principio non debería haber brucelose nin tubercolose en ningún rabaño, polo menos en ningún de vacas, que están moi controlados.

 A salmonela e a estafilococo, que son as outras dúas bacterias problemáticas, teñen as mesmas posibilidades practicamente nas leites pasteurizadas co manexo do persoal.
Se se fan ben as cousas, o risco tende a cero, pero hai que ter en conta que "a listeria é unha bacteria tan  óbica que nas latas que ti tomas de refrescos,  se non as lavas ben pode haber ese risco" sinala, para engadir que  "o que pasa é que ao final sempre leva a culpa o queixo de leite cru. Porque non estamos afeitos. Se alguén vai a a países como Francia ou Italia pode comprobar que non existe practicamente queixo de leite pasteurizada".

E logo está o feito de que a listeria é unha bacteria que só ten risco se se trata dunha embarazada ou dun neno, xa que o sistema inmunitario non está tan preparado para este tipo de bacteria, "pero a ti e a min o único que nos fai é un pequeño resfriado", conclúe.
Un 'biscato' de Francia.

"Anaquiño" de Francia en España

  O exterior deste queixo atende á pretensión de traer "un anaquiño de Francia a España", cunha cortiza amofada e que poida lembrar na textura a un camembert,  que se poida cociñar moito con é que sexa un queixo de "media taboa, dos que normalmente non temos en España, xa que apunta María Veiga que temos queixos curados, queixos tenros moi bos, pero non temos de media taboa, e esa era a idea, "traer un queixo de media taboa".

En Galicia non hai nada moi parecido a este novo produto. Se acaso, algunha pasta branda de proxectos "moi bonitos", como o impulsado por outra queixería galega, Airas Moniz. Se acaso, que coñeza este fabricante, en España, pasta branda con cortiza amofada hai algunha de cabra, e pode que de vaca en Cataluña, "pero non é moi habitual este tipo de queixo", puntualiza.

Este queixo pódese mercar en moitos sitios, en tendas especializadas, entre elas Vigo (Marqués de Valladares), Lugo (Praza do Campo), A Coruña (Praza de Vigo), Pontevedra (Juncal), Ourense (RS Delicatessen) e en moitas tendas de prazas de abastos das  cidades galegas. 

Hai quen mercou hoxe  dúas, tres e ata catro terrinas de requeixo da Capela, unha festa anual na que se pon en valor un produto tan recoñecido como valorado nas terras eumesas e que pon fin á actividade queixeira galega do verán na comunidade autónoma.  Agarda, non obstante,  camiño do fin de ano,  a tamén tradicional feira do Queixo de Goente e Mel de Ousá, con ampla parroquia de visitantes locais e foráneos que contribúen a proxectar na comarca dúas das súas mellores propostas agroalimentarias.

Na Capela,  volvéronse dar cita os incodicionais, e tamén os visitantes de distintos puntos de Galicia, na procupra dun producto elaborado con leite cru que non pasa desapercibido para moitos padales. Así que, como  cada ano - e van xa 31 de celebración- foron moitos os que decidiron degustar o produto no propio campo feiral, como sobremesa.

Falan as previsións dunhas 7.000 terrinas de requeixo vendidas este ano-en liña con edicións anteriores-. O Concello coruñés de A Capela, xunto coa Coperativa Campo Capela, entre as novidades desta ano -deixando a un lado as reminiscencias dos últimos e importantes premios obtidos- resalta a celebración de talleres de queixos para os nenos durante esta xornada dominical.

Un pregoeiro defensor dos produtos autóctonos

Para a ocasión, elixiron os organizadores da festa a un pregoeiro local, recoñecido cociñeiro e  gran defensor dos produtos autóctonos, o chef Antonio Díaz, responsable do Restaurante Andarubel, que non escatimou nas loubanzas dos produtos da zona, con especial fincampé na transformación de materias primas tan significativas como o "inmellorable" leite galego, co que se acadan produtos como o que hoxe se exaltou na Capela e cos que traballa a cotío.

En xullo de 2017, Javier Sampayo foi nomeado presidente do Consello Regulador da Denominación de Orixe Protexida (DOP) Queixo Tetilla, en substitución de Carlos Cid González. Aterrou nesta nova responsabilidade cando se estaba traballando na celebración dos 25 anos de existencia desta denominación. Lembra que nestes últimos tempos, as cousas non foron "doadas", posto que coa chegada da crise, o forte crecemento sostido de anos atrás experimentou unha importante caída nas vendas a partir de 2010 (que eran por entón de 2,24 millóns de quilogramos). As cousas melloraron ao tempo que o fixo a economía e ao peche de 2018 a produción pechaba nos 1,52 millóns de quilogramos. Pero os novos tempos reclaman propostas novas.

Como está a situación agora, porque o Tetilla segue a ser un queixo emblemático, tamén fóra de Galicia…

Antes había uns picos moi importantes de venda no verán. Pero hoxe, a Tetilla está máis afianzada, cun consumo cada vez máis desestacionalizado, con máis saída durante todo o ano, sen ter que esperar a que veña xente de fóra para mercala.

E como foi a aterraxe na Denominación de Orixe?

Moi ben. Para min é un traballo doado. Está a secretaria da denominación, Marisé Mosteiro, que é a que leva o peso do Consello, polo que para min, insisto, é moi doado.

En breve síntese, cal é o balance destes primeiros 25 anos da denominación?

Unido á calidade, é importante igualmente a mellora das vendas. Pero, como xa dixen, non é algo doado. Estamos traballando agora coa venda por metades, co etiquetado en cada una das partes, e haberá que esperar resultados…

Hai propostas innovadoras?

Pois estamos co tema do envasado; buscamos que o queixo poida estar máis tempo en óptimas condicións; e traballamos tamén na celebración de cursos de cara a unha maior profesionalización dos queixeiros en todo o proceso de fabricación. Isto é para nós moi importante.

E de cara aos futuros consumidores, Tetilla traballa tamén na proxección do seu consumo, por exemplo, cos nenos, na escola?

Si, si. Este é un labor dos secretarios dos consellos das denominacións de orixe. Hai un programa no que están tanto San Simón da Costa como o Arzúa-Ulloa, Tetilla e Cebreiro que fan catas conxuntas non só para colexios, senón para outros colectivos como asociacións de amas de casa, etcétera.

Fóra de Galicia, o Tetilla segue a ser o máis coñecido dos queixos galegos…

Si, O Arzúa-Ulloa e o segundo en vendas en España, o San Simón da Costa é un queixo curado que ten moita demanda fóra, pero o máis coñecido é o Tetilla.
​

A feira internacional  Semana Verde de Galicia ten no seu conxunto unha destacada compoñente de escaparate, que volveu funcionar estes días con intensidade no seu Salón de Alimentación do Atlántico. E esta é unha dimensión que vai gañando tamén relevancia no mundo dos queixos galegos, onde as vendas no recinto de Silleda (Pontevedra) -que non deixan de ser importantes no cómpunto de resultados das empresas- van dando paso, cada vez máis a unha información completa de que compra e como se compra. Neste escaparate puxeron os seus ollos máis de 128.000 asistentes.

Porque a venda directa xa non importa tanto como a posibilidade de fidelizar ao cliente e educar, na medida do posible, os padais dos menos iniciados, abrindo novas propostas de consumo e gastronómicas. As catas comentadas, as intervencións de avezados cociñeiros ou novos produtos que lle dan ao queixo un papel relevante que antes quedaba para as sobremesas, non fan máis que gañar adeptos. Pero non cabe dúbida tampoco de que a degustación a pé de caseta feiral segue a ser un bo reclamo para atraer aos amantes do queixo.

E como en anos anteriores, xunto coa actividade de venda dos postos,  fixéronse propostas interesantes, como a da  'Hoxe', queixería lalinense que ademais de catas comentadas dalgúns dos seus produtos, presentou unha cata-maridaxe con tres sidras elaboradas na Estrada.

Outra das novidades foi a presentada pola Sociedade Cooperativa Galega Condado-Paradanta, da man do cociñeiro e directo colaborador desta empresa Fran Sotelino.  Presentou cremas centradas no requeixo das Neves (Pontevedra) que poderán mercarse axiña, incluída a vía dixital, xa que a referida cooperativa prepara unha páxina web que facilitará a compra dos seus produtos.

Este domingo, a modo de avance,  presentouse na Semana Verde unha crema con guacamole, maionesa, requeixo e chile jalapeño. Asegurou o impulsor da cooperativa, Alejandro Martínez, que os mestres queixeiros que probaron o requeixo das Neves aseguran que se trata dunha gran pasta aceda, coa que se poden facer moitas cousas.

A oferta en materia de queixos galegos gañou igualmente coas propostas que presentaron a Cooperativa de Productos Campo Capela, Daniberto, Cooperativa Caprina, Dona Cobina, O Casal, Queinaga, Barral, Don Crisanto e Brigantia. Non faltou tampouco a liña de produtos lácteos de Larsa, que inclúe, xunto con iogures e leite, os seus queixos.

128.000 visitantes

Ao peche da edición este domingo da XLII edición da Semana Verde, informou a organización que desde o xoves ata hoxe acudiron ao certame 128.066 visitantes, aos que lle hai que sumar algúns que se achagaron a través de determinadas entradas de autobús (uns 2.000) e tamén nalgúns automóbiles.
Tamén se procura neste caso -como se ve- andar cos tempos no reconto de asistentes, xa que o feiral contou nesta ocasión cun sistema de cámaras con 'software' intelixente situadas nas seis entradas do recinto que lle permitiron á organización obter as referidas cifras de asistencia.